تحقیق حاضر در صدد بررسی نقش بهره مندی از رسانه های جمعی در میزان مشارکت اجتماعی دانشجویان دانشکده های علوم اجتماعی دانشگاه های تهران و علامه طباطبایی است. جامعه آماری این تحقیق دانشجویان کلیه مقاطع روزانه و شبانه این دو دانشگاه است. چارچوب نظری تحقیق یافته های آقای پاتنام در باره تأثیر رسانه های جمعی در میزان مشارکت افراد است. او برای این تأثیر سه فرآیند وابسته و در عین حال متقابل در نظر می گیرد. در فرآیند اول با نقش رسانه ها در بهبود پیوند های اجتماعی سر و کار داریم. دومین فرآیند در جریان تأثیرگذاری رسانه های جمعی با نقش آن ها در انتقال دانش و اطلاعات به مخاطبان مرتبط است. سومین فرآیند جریان تأثیر رسانه های جمعی به این نکته اشاره دارد که استفاده از رسانه های جمعی ایجاب می کند تا فرد مدت زمان خاصی را خواه ناخواه به استفاده از آن ها اختصاص دهد و در نتیجه وقتی برای شرکت در فعالیت های مشارکتی نداشته باشد. برای سنجش میزان مشارکت اجتماعی از شاخص های مرکز اطلاع رسانی و تحقیقاتی آموزش و مشارکت مدنی دانشگاه مریلند استفاده شده است. این مرکز مشارکت را با توجه به اهداف آن به سه دسته (فعالیت مدنی، فعالیت انتخاباتی، ابراز وجود اجتماعی - سیاسی) تقسیم کرده و برای سنجش هر کدام شاخص هایی را در نظر گرفته است. منظور از رسانه های جمعی در این تحقیق، مطبوعات داخلی، شبکه های تلویزیونی و رادیویی داخلی و خارجی و اینترنت بوده است. روش تحقیق مورد استفاده پیمایش است و پرسشنامه بین 400 نفر از دانشجویان به روش نمونه گیری تصادفی ساده پخش شد و سپس داده ها وارد برنامه اس پی اس اس شد. سپس با استفاده از آزمون های مربوطه معنی دار بودن فرضیه ها مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه تحقیق نشان می دهد، بین میزان استفاده از رسانه های جمعی و میزان مشارکت اجتماعی دانشجویان رابطه معنی داری وجود دارد؛ با افزایش میزان استفاده از رسانه های جمعی میزان مشارکت احتماعی هم بیشتر می شود. بین نوع رسانه های جمعی و میزان مشارکت اجتماعی هم رابطه وجود دارد به نحوی که کسانی که از اینترنت و رسانه های جمعی بیشتر استفاده می کنند، مشارکت اجتماعی بیشتری دارند.

چکیده ندارد.