طب سنتی، میراثی گرانبها از حاصل اندیشه، ابتکار و خلاقیت هزاران هزار مردمانی است که در فراز و نشیب های تاریخ یک سرزمین تلاش کرده اند با بهره گیری از امکاناتی که طبیعت پیرامون در اختیار آنان نهاده، راهی برای حفظ سلامت و تندرستی خویش بیابند. امروزه مسأله حمایت از طب سنتی به عنوان دارایی فکری جوامع بومی و محلی موضوع مباحث گسترده ای در سطح ملی، منطقه ای و بین المللی بوده است. بند (ب) ماده (27) اعلامیه جهانی حقوق بشر بیان می دارد: "هر کس حق دارد از حمایت منافع معنوی و مادی آثار علمی، فرهنگی یا هنری خود برخوردار شود." بنابراین اگر نظام کنونی مالکیت فکری در پی حمایت از دارایی های فکری جوامع غربی برآمده است، طب سنتی نیز که دارایی فکری مردمان جوامع بومی و محلی است، باید به نوعی در این نظام مورد حمایت قرار گیرد. موضوع این نوشتار حمایت از طب سنتی تحت نظام حقوق مالکیت فکری است. به عبارت دیگر در این نوشتار در پی آن هستیم تا جایگاهی برای حمایت از طب سنتی درون نظام مالکیت فکری ایجاد کنیم.