چکیده هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر نوع تمرین (بدنی و مشاهده ای) و نوع بازخورد (خودکنترلی و جفت شده) بر زمان بندی نسبی و مطلق و همچنین مقایسه درصد طلب بازخورد و استراتژی درخواست بازخورد خودکنترلی طی تمرین بدنی و مشاهده ای بود. ??? دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه اصفهان به طور تصادفی ساده در چهار گروه تمرین بدنی (خودکنترلی و جفت شده) و تمرین مشاهده ای (خودکنترلی و جفت شده) جایگزین شدند. ابزار های تحقیق دستگاه ? و ? با ،? ، زمان بندی متوالی و پرسشنامه چیویاکوسکی و ولف ( ???? ) بود. تکلیف آزمودنی ها فشردن کلید های ? حفظ زمان بندی نسبی و مطلق معین بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون طرح اندازه های تکرار شده و تحلیل استفاده شد. نتایج نشان داد که در مرحله اکتساب، میانگین خطای زمان بندی نسبی گروه t واریانس عاملی و آزمون های خودکنترلی کمتر از جفت شده بود. در مرحله یادداری، میانگین خطای زمان بندی نسبی و مطلق گروه های خودکنترلی کمتر از جفت شده بود. از طرف دیگر، میانگین خطای زمان بندی نسبی گروه های تمرین بدنی نسبت به مشاهده ای پایین تر بود. در مرحله انتقال، میانگین خطای زمان بندی نسبی و مطلق گروه خودکنترلی کمتر از جفت شده بود. همچنین میانگین خطای زمان بندی نسبی و مطلق گروه تمرین بدنی نسبت به تمرین مشاهده ای پایین تر بود. نشان داد که بین تاثیر نوع تمرین (بدنی، مشاهده ای) بر درصد طلب بازخورد گروه های خود t همچنین نتایج آزمون نشان داد که بین تاثیر نوع تمرین (بدنی، مشاهده ای) بر t کنترلی تفاوت معنی داری وجود نداشت. بعلاوه نتایج آزمون استراتژی درخواست بازخورد گروه های خودکنترلی اختلاف معنی داری وجود نداشت. لذا به نظر می رسد یادگیری از طریق تمرین بدنی و مشاهده ای ضمن ارائه بازخورد خودکنترلی بر فرایندهای شناختی مشابه استوار است. واژه های کلیدی: بازخورد خودکنترلی، زمان بندی نسبی، زمان بندی مطلق و یادگیری مشاهده ای.