چکیده ندارد.

این رساله پژوهشی درباره ی تعریف سعادت انسان در آثار عرفانی و فلسفی امام خمینی و توصیف ایشان از حقیقت انسان و نحوه ی رسیدن به سعادت می باشد. انسان فطرتاً طالب سعادت و خیر مطلق است و در طول زندگی خود در جستجوی آن می باشد. انسانی را که امام سیمای آن را ترسیم می کند موجودی محکوم به جبر سرنوشت نیست و باگوهری به نام اختیار می تواند بر همه موانع کمال و سعادت خویش فائق آید. سعادت ذاتی انسان نیست و باید با سعی و تلاش خود آن را کسب کند. انسان تا در دار دنیا واقع است می تواند خود را از هر مرتبه نقص و شقاوت و شرک و نفاق، نجات دهد و به مراتب کمال و سعادت برساند. معرفت و شناخت انسان نسبت به جهان هستی و خالق، راه را برای پیمودن راه سعادت هموار می سازد.