هجوم های بانکی را می توان یکی از عوارض بحران های مالی دانست که مقابله با آن از اهمیت به سزایی برخودار است. در این پژوهش ضمن ارائه تحلیلی از ریشه های بحران اقتصادی سال 2008 به بررسی راه های مقابله با هجوم های بانکی پرداخته می شود و از آن جا که بحران2008 آمریکا به بحران بزرگ دهه 1930 شباهت دارد در این پژوهش به بررسی نظری بحران 1930 پرداخته می شود و سپس با استفاده از از رهیافت های ارائه شده در ادبیات موجود خاصتا" مقاله دایموند و دیبویگ (1983)، مدلی برای تحلیل ابزار ها و سیاست های قابل استفاده جهت مدیریت دارایی ها و بدهی ها و کاستن از عوارض هجوم های بانکی ارائه شده است. در این بررسی که به شیوه تحلیلی صورت گرفته، به طور خاص سه شیوه "قرداد وقفه در قابلیت تبدیل سپرده" ، "بیمه سپرده ها" و "وام دهی بانک مرکزی" مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحقیق بیان می کند که استفاده از این ابزار ها و سیاست ها نمی توانند مانع از بروز بحران های نقدشوندگی و هجوم های بانکی شوند؛ بلکه تنها می توانند بحران ها را به تاخیر اندازند یا در صورت مواجه شدن با بحران، از شدت آسیب ها بکاهند. مدل ارائه شده در پژوهش حاضر می تواند پایه ای برای شکل گیری پژوهش های تکمیلی در زمینه مشکل هجوم بانکی دردوره ی انتقالی نظام بانکداری بدون ربا و نظام فعلی بانکی جمهوری اسلامی ایران باشد. همچنین به منظور تحلیل اثر سیاست های بانک ها بر میزان هجوم سپرده گذاران به بانک ها، نرخ بهره ی کوتاه مدت و نرخ بازدهی بلندمدت به عنوان عوامل مهم موثر بر هجوم های بانکی معرفی شده است. برای بررسی اثر این دو عامل، از مدل آریفوویچ-هواجیانگ استفاده شده است و با استفاده از نتایج شبیه سازی های انجام شده توسط آریفوویچ و هواجیانگ، سه سناریو تعریف می شود نتایج نشان می دهد با افزایش نرخ بهره، احتمال هجوم بانکی، افزایش می یابد و با افزایش نرخ بازدهی بلندمدت، احتمال هجوم بانکی کاهش می یابد.