تنها چند سال پس از کشف نوترون، آزمایش‏های موفقی در رابطه با رادیوگرافی نوترونی در سال 1935 توسط دو محقق به نام‏های کالمن وکوهن، با استفاده از یک مولد نوترونی کوچک انجام شدند. این رشته طی 70 سال تغییر و تکامل یافته به طوری که تصویربرداری نوترونی در محدوده‏ی وسیعی از کاربردها هم‏اکنون به صورت متداول استفاده می‏شود. تصویربرداری نوترونی برای تولید مستقیم تصاویر به وسیله‏ی عبور یک پرتونوترونی از میان یک شیء به درون یک آشکارساز استفاده می‏شود. دقیقاً همان‏گونه که اشعه‏ی ایکس تصاویر استخوان‏های شکسته را می‏گیرد. واضح است که، تکنیک تصویربرداری نوترونی نسبت به تصویربرداری اشعه‏ی ایکس ، کم‏تر شناخته شده است. بیشتر مردم کاربردهای پزشکی ساده از رادیوگرافی ‏اشعه‏ی ایکس و توموگرافی را می‏شناسند، که این به علت این حقیقت است که تولید چشمه‏های با شدت بالای ‏اشعه‏ی ایکس نسبت به نوترون‏ها، ساده تر و ارزان قیمت‏تر است. با استفاده از این روش می‏توان ساختار اصلی اشیاء که ممکن است حتی ناپیدا باشند، زیر خاک باشند یا در یک محفظه‏ی غیر قابل نفوذ قرارگرفته باشند را معین کرد. یک سیستم رادیوگرافی نوترونی اساساً شامل یک پرتو نوترونی موازی و یک سیستم آشکارسازی می‏شود. نمونه‏ی مورد تحقیق در جلوی پرتو قرار داده می‏شود و آشکارساز، نوترون‏های عبوری را اندازه‏گیری می‏کند. هدف این تحقیق به‏دست آوردن پارامترهای بهینه برای طراحی سیستم موازی‏ساز نوترونی است. با استفاده از محاسبات مونت‏کارلو برای بهینه‏سازی پارامترها از آزمایش‏های پرهزینه و پردازش‏های اشتباه در طراحی موازی‏ساز اجتناب می‏کنیم و اطلاعات مفیدی در این زمینه به‏دست می‏آوریم. با استفاده از شبیه‏سازی مونت‏کارلو بررسی هر جزئی از یک بخش از کل سیستم ممکن می‏شود.