چکیده آموزش آکادمیک در هنر از حدود 75 سال پیش با راه اندازی دانشکده ی هنرهای زیبا آغاز شده است. در سال های قبل از انقلاب همواره سعی شده بود، بطور مستقیم از دستاورد های هنر در غرب به عنوان یک الگوواره در اصول اولیه ی آموزش استفاده شود. این پژوهش به بررسی آموزش عکاسی بعد از انقلاب می پردازد؛ سعی گروه های انقلابی بر این بود که در دروس دانشگاهی بازنگری کامل صورت بگیرد و در این بازنگری به تصمیم جدیدی هم رسیدند که همان تاسیس رشته ی عکاسی بود. انقلاب، جنگ و اتفاقات اوایل انقلاب، عکس را به عنوان یک روش برای بیان حقیقت در ایرانِ بعد از انقلاب بسیار با ارزش نموده بود. پژوهش این چنین به شکل دهی خود ادامه می دهد که: این دلایل، برای تاسیس رشته ی عکاسی دلایل و ایده یِ اولیه یِ محکمی نبودند، زیرا قبل از نشانی از حقیقت یا واقعیت، عکس یک اثر هنری در هنرهای تجسمی است. از طرفی تاریخ عکاسی در ایران با تاریخ اختراع آن درغرب هم تقریبن برابری می کند ولی تا سال های بعد از آکادمیک شدن عکاسی چون بحثی از هنر به عنوان بحثی تاثیر گذار در عکاسی( مباحث مهمی چون نقد نظری، نمایشگاه های جدی، بینال ها، مقاله ی نظری، . . . ) پیش نیامده بود، لازم بود در بطن تحقیق به این موضوعات پرداخته شود. عکاسی هنری با تعاریف مختلفی در این پایان نامه آمده است، هر کدام از کسانی که در آموزش آکادمیک هنر و آموزش عکاسی در این پژوهش صحبت کردند تعریف خودشان را داشتند. ولی مطلبی که در همگان مشترک بود تصحیح در شرح درس هاو سرفصل ها و احساس نیاز برای پرداختن به نظریه پردازی و مباحث نظری است، در هر صورت نظرات مختلف نشان از تکثر ایده هایی می دهد که خبر تولد عکاسان هنرمند در دانشگاه ها را خواهد داد، که با اصلاح یا تدوین دوباره ی سرفصل ها بوجود می آید. در آخر عکاسی معاصر ایران – حداقل شاخه ی هنری آن- در راهی ست که با آموزش های آکادمیک می تواند قدم های محکم تری در دنیای هنر، نمایشگاه های معتبر و فروش های منطقه ای و جهانی بردارد؛ و از همه ی این ها مهمتر بازتابی عکاسانه از هنر، سیاست، اقتصاد و جامعه ی ایران امروز ما باشد.