پیشگیری وضعی به عنوان یکی از انواع روش های پیشگیری، مجموعه تدابیر و روش های کاهش یا حذف فرصت های ارتکاب جرم است که ریشه در ناکارآمدی پیشگیری اجتماعی دارد. این نوع از پیشگیری اقدام به کاستن زمینه های مساعد بزه زا و ایجاد مانع در مسیر ارتکاب جرم نموده و از سوی دیگر، افزایش هزینه های ارتکاب جرم را از طریق تهدید به مجازات و احتمال کشف بزه و دستگیری بزهکار می نماید. این نوع پیشگیری، هرچند فرایند گذار از اندیشه به عمل را با مانع مواجه می کند ولی خود با موانع و محدودیت هایی روبه رو است که این موانع و محدودیتها کارایی آن را کمرنگ نموده است. تحمیل هزینه و مسئولیت برای بزه دیدگان بدین معنا که افراد جامعه مجبور می شوند تدابیر پیشگیری وضعی را با هزینه و مسئولیت خود به کار بندند و به دیگر علل ارتکاب جرم توجهی ننمایند، ایجاد ترس از جرم به ویژه در افراد سالخورده و انزوای کامل آنان و همچنین استرس، اضطراب و ترس سایر مردم در خصوص افراد ضعیف، ترسو و ناتوان و یا جابه جایی جرم که سبب می شود عمل مجرمانه در زمان، مکان، شگرد و نوع جرم خاص دیگری ظهور پیدا نماید، به علاوه ملاحظات حقوق بشری از این محدودیت ها و موانع محسوب می گردد که بررسی ابعاد آن موضوع این پژوهش است.