چکیده عطار نیشابوری یکی از عارفان بزرگ قرن هفتم است که آثار فراوانی دارد. از میان آثار او چهار منظومه اسرارنامه، الهی نامه منطق الطیر و مصیبت نامه- که در قالب مثنوی است - حاوی داستان های بسیاری است که از جنبه های مختلف قابل توجه است. در این میان داستان های عاشقانه سهم عمده ای از منظومه ها را تشکیل می دهد. در این پژوهش نود و دو داستان عاشقانه از نظر ساختاری، محتوایی و اجتماعی تحلیل و بررسی شده است. از نظر ساختاری، داستان های عاشقانه عطار دربردارنده بیشتر عناصر داستانی از قبیل طرح و پیرنگ منطقی، گره افکنی، کشمکش، نقطه اوج، گره گشایی، شخصیت و شخصیت پردازی، صحنه و صحنه پردازی و گفت و گو می باشد. اگر چه عنصر زمان و مکان در آنها بسیار ضعیف است و همه داستان ها فقط از یک زاویه دید سوم شخص روایت می شوند. از نظر محتوایی، مضامین عاشقانه و عارفانه لطیف و والایی در آنها مطرح شده است. از نظر اجتماعی می توان چهره جامعه زمان عطار را در این داستان ها مشاهده کرد.