از منظر فلسفه و عرفان اسلامی، خلقت، خصلت طیف گونه یا تغییر تدریجی و پیوسته دارد؛ خصلتی که در دو ساحت ظرف و مظروف معماری نیز رواست. جامع? (مظروف معماری) امروز، بر خلاف جامع? هم گن و پیوست? دی روز، دچار انقطاع شده است؛ انقطاع در دو ساحت زمان و مکان؛ انقطاع مردم از گذشت? خود(گسست نسل ها) و از یک دیگر. این انقطاع در حد فاصل خانواده هسته ای و جامعه رخ داده است و ایجاد پیوستگی، معلول جاری شدن مفهوم تدریج در روابط افراد جامعه است. برای تحقق این امر، حلقه ای مولد، ولی مفقوده وجود دارد که مرتبه ای دیگر از مراتب اجتماعی است؛ «خانواد? گسترده». این رساله، تلاشی است در جهت احیای شیوه زندگی خانواده گسترده، به عنوان مرتبه ای از جامعه، که زنده است و بستر پیوستگی و زندگی را در جامعه فراهم می آورد. با توجه به علل افول خانواده گسترده، ایدئوگرام خان? این خانواده، با نظر به سرمشق درخت شکل گرفته است. درخت برای میوه، دو منبع تغذیه فراهم آورده؛ ریشه، به عنوان منبع تغذی? مشترک؛ و تغذی? مستقیم و مستقل، از آفتاب و هوا. حیاط نیز منبع تغذی? خانه است. در هر خان? جزء، حدفاصل دو حیاط خلوت و حیاط جمع، طیف فضاها از خلوت تا جمع سامان می گیرند و خانه ها در حیاط مشترک به وحدت می رسند. در ارتباط فضای باز با فضای بسته، طیفی دیگر مطرح می شود با عنوان طیف محصوریت، که تبدیل فضای بسته به فضای باز را در طریقی تدریجی پیش نهاد می کند. امری که باعث پیوستگی فضا می شود. این تحقیق، به خصیصه مهم خانه ایرانی، که همانا حالات میانی فراموش شده در مظروف و ظرف معماری است، توجه دارد. خصیصه ای که سبب پیوستگی، در هریک از این دو ساحت و هم چنین این دو ساحت با یک دیگر است.