چکیده مقدمه: طی چند دهه اخیر تمرکز محققان در زمینه دارو و وابستگی به آن از دیدگاههای خطرنگر به سوی دیدگاههای تاب آوری تغییر جهت یافته است. این تغییر تمرکز از عوامل خطر به سوی عوامل محافظتی ناشی از مشکلاتی در شناسایی و تاکید بر عوامل خطر می باشد. در این میان روانشناسی مثبت با شعار تمرکز و پرورش توانمندی ها، فضیلت ها و هیجانهای مثبت نقش بسزایی در تحقیقات تاب آوری داشته است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی روان درمانی مثبت در ارتقای تاب آوری در افراد وابسته به مواد طراحی و اجرا گردید. روش: روش پژوهش در قالب یک طرح نیمه آزمایشی و انتخاب 16 نفر از افراد وابسته به مواد بودند که به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به طور تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه های تاب آوری و پرسشنامه روان درمانی مثبت بودند و داده های بدست آمده به کمک نرم افزار spss و از طریق روش کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها نشان دهنده این بود که روان درمانی مثبت در ارتقای تاب آوری موثر است. همچنین روان درمانی مثبت تعهد، معنا و لذت را در زندگی افراد وابسته به مواد افزایش داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها به نظر می رسد که روان درمانی مثبت می تواند تاب آوری را از طریق هیجان های مثبت و توانمندی ها را در افراد وابسته به مواد افزایش دهد. و لذت و تعهد را بالا برده، و معنا را در زندگی آنها ایجاد کند. کلید واژه ها: افراد وابسته به مواد، روان درمانی مثبت ، تاب آوری.