غزل از دیرباز از مهمترین شاخه های ادبیات غنایی به شمارمی آید. در عصر اندلس هر چند شاعران به تقلید از شاعران مشرق زمین پرداخته اند، اما اندلس در خود، شاعران بزرگی را پرورانده است که با نبوغ ادبی خود توانسته اند تا حدودی به ادبیات این دوره غنا بخشیده و آن را بارور سازند. ابن زیدون از زمره ی برترین شاعران این دوره است که مهارت و استادی وی در غزلسرایی می باشد. شاخصه ی بارز غزلیات شاعر، ترکیب غزل عفیفانه و وصف طبیعت است که بر اساس نقد ادبی نوین، این امر، وی را در شمار شاعران رمانتیک در قرن پنجم هجری قرار داده است. از مشخصه های بارز غزل عذری در نزد ابن زیدون، می توان به ذکر هجران محبوب و شور و اشتیاق و صدق عاطفه و امید به وصال وی، سوختن و فنا شدن شاعر در عشق، بی وفایی و پیمان شکنی محبوب و وفاداری خویش و عدم ذکر نام معشوقه در غزلیات و بسنده کردن به ذکر اوصاف وی و کینه توزی سخن چینان و... اشاره کرد.