چکیده : در حقوق ایران به تبعیت از فقه امامیه « اصل لزوم قراردادها» مخصوصاًً در ماد? 219 ق.م، پذیرفته شده است. یکی از استثنائات وارد بر این اصل، فسخ عقد است که قانون مدنی در مبحث خیارات، موارد و احکام آن را بیان نموده و در بعضی از مواد مانند مواد 286، 287 ، 288 و429 به آثار فسخ اشاره نموده است. در کنوانسیون بیع بین المللی کالا (وین 1980) نیز موارد فسخ عقد بیع از سوی فروشنده و خریدار به ترتیب طی مواد 64 و 49 پیش بینی شده است و مواد 81 الی 84 به آثار فسخ بیع پرداخته است که مهمترین آنها انحلال قرارداد و استرداد عوضین است. فرضی? ما در این تحقیق این است که تفاوت ها بین مقررات کنوانسیون و حقوق ایران در خصوص آثار فسخ عقد بیع، غیر اساسی و به گونه ای است که می توان در راه وحدت و الحاق ایران به کنوانسیون قدم برداشت. روش تحقیق این پایان نامه کتابخانه ای و تطبیقی بوده، مباحث آن در دو بخش تنظیم شده است: در بخش نخست به کلیات، تعریف و ماهیت فسخ، انواع و موارد فسخ قرارداد، قلمرو اجرای کنوانسیون، مبانی نظری و در بخش دوم به آثار فسخ عقد بیع شامل انحلال عقد، اعاد? وضعیت قبل از عقد، تأثیر فسخ در تصرفات، جبران خسارت ناشی از فسخ و آثار فسخ نسبت به اشخاص ثالث پرداخته شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که در زمین? آثار فسخ مشابهت های فراوانی بین کنوانسیون و حقوق ایران وجود دارد و فرضیه تحقیق تایید گردیده است.