این رساله با این پرسشها آغاز می گردد: آیا گفتار روی تصویر، یک تکنیک سینمایی است؟ در صورت ‏پاسخ مثبت، چه کارکردهایی دارد؟ آیا این تکنیک به تحول بیان سینمایی کمک می کند؟ برای رسیدن به پاسخ این ‏پرسشها، در فصل اول پس از ارائه تعریفی دقیق، جامع و مانع از این اصطلاح و ارائه تاریخچه ای مختصر از ‏جایگاه گفتار روی تصویر در تاریخ سینما، با بررسی نظرات نظریه پردازان سینما و ذکر شواهد و مثال های ‏مختلف، نتیجه گرفته می شود که گفتار روی تصویر، یک تکنیک سینمایی است. سپس سعی می شود یک دسته بندی ‏کاربردی ومناسب از مهم ترین کارکردهای این تکنیک در فیلمهای داستانی ارائه گردد. برای روشن تر شدن این ‏بحث، چندین فیلم به عنوان نمونه مطرح می گردند و در روایت آنها نقش گفتار روی تصویر مورد مطالعه قرار ‏می گیرد. ‏ فصل دوم این رساله به مطالعه موردی فیلمهای ونگ کاروای و یافتن کارکردهای گفتار روی تصویر در بیان ‏سینمایی آنها اختصاص یافته است. پس از معرفی ونگ کاروای و بررسی برخی درون مایه های کارهایش، یک به ‏یک، فیلمهای وی را با تمرکز بر نحوه استفاده از گفتار روی تصویر مورد مطالعه تفصیلی قرار می دهیم. در انتها ‏با مشاهده نمونه های مطرح شده از فیلمهای ونگ کاروای، اینگونه نتیجه می گیریم که صرف نظر از برخی ‏استفاده های نابجا، در مجموع، گفتار روی تصویر در بیان سینمایی او نقش مهمی دارد و بسیاری از کارکردهای ‏مطرح شده این تکنیک که در نیمه نخست این رساله به آنها اشاره شد، در آثار وی مشهود است.‏