هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر همزمان بی حسی موضعی و فعالیت بدنی بر حس عمقی زانو در افراد سالم جوان می باشد.60 دانشجوی رشته ی تربیت بدنی (سن 6/3±1/22سال، قد 4/5±4/177 سانتی متر، وزن 6/10 ±7/70 کیلوگرم) از دانشجویان مرد دانشگاه اصفهان در این پژوهش شرکت کردند. هیچ یک از نمونه ها سابقه آسیب ارتوپدی در مفصل زانو و مچ پا نداشتند و بصورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند. در گروه اول بی حسی موضعی در اطراف مفصل زانو بکار گرفته شد، گروه دوم 10 دقیقه دوی زیر بیشینه بروی تردمیل با سرعت 8 کیلومتر در ساعت انجام دادند، در گروه سوم از ترکیب بی حسی موضعی و 10 دقیقه دوی زیر بیشینه استفاده شد و گروه چهارم بعنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. از همه ی نمونه ها پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. حس عمقی به روش بازسازی زاویه فعال و غیر فعال توسط دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک بایودکس سیستم 3 و نیز حداکثر گشتاور همسترینگ و چهارسر توسط همین دستگاه اندازه گیری شد. از تی وابسته و تحلیل واریانس برای تجزیه وتحلیل داده استفاده شد. یافته های پژوهش: هیچ تفاوت معناداری در حس عمقی زانو، تعادل ایستا ، حداکثر گشتاور همسترینگ و چهارسر بعد از بکار گیری بی حسی موضعی مشاهده نشد(05/0p>). بعد از 10 دقیقه دویدن زیر بیشینه حس عمقی زانو بهبود یافت، در حالی که تعادل کاهش یافت (05/0p<) و هیچ تفاوت معناداری در حداکثر گشتاور همسترینگ و چهارسر مشاهده نشد (05/0p>). بعد از بکار گیری همزمان بی حسی موضعی و 10 دقیقه دویدن زیر بیشینه حس عمقی بهبود یافت و تعادل بصورت معناداری کاهش یافت (05/0p<) و تفاوت معناداری در حداکثر گشتاور همسترینگ و چهارسر مشاهده نشد (05/0p>). تفاوت معناداری بین پیش آزمون و پس آزمون در حس عمقی، تعادل ایستا و حداکثر گشتاور همسترینگ و چهارسر در گروه کنترل دیده نشد (05/0p>). بحث و نتیجه گیری: یافته های این پژوهش حاکی از آن است که بی حسی موضعی تاثیری بر حس عمقی زانو، تعادل ایستا و حداکثر گشتاور همسترینگ و چهار سر ندارد. 10 دقیقه دویدن زیربیشینه حس عمقی زانو را بهبود بخشید اما سبب کاهش تعادل ایستا شد که احتمالاً ناشی از خستگی عضلات ساق و مچ پا می باشد.