انگاره ی مقصد به معنای ظهور آگاهی، عواطف، تعصبات، تخیلات و احساسات فرد یا گروهی از افراد نسبت به یک مکان خاص می باشد(لاوسون و باد ، 1977). این مفهوم خصوصا در ادبیات گردشگری دارای اهمیت ویژه ای است چه می تواند اولویت های گردشگر برای انتخاب مقصد را متاثر از خود کند و تعیین کننده ی رفتارهای پیش از سفر، در طول سفر و بعد از سفر وی باشد. از طرف دیگر بناها و معماری هر مقصد که هم جزء میراث ها و هم یکی از برجسته ترین جاذبه های فرهنگی آن به شمار می روند، می توانند بر انگاره ی ذهنی گردشگران تاثیر گذار باشند. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی میان معماری ایرانی– اسلامی و انگاره ی گردشگران اروپایی واقعی از مقصد ایران و همچنین بررسی ساختار انگاره ی این افراد از معماری ایرانی -اسلامی است. برای بررسی دقیق تر این موضوع، پژوهش حاضر بر معماری ایرانی- اسلامی دوره ی صفویه ی شهر اصفهان، یکی از مهم ترین مقصد های گردشگری ایران، متمرکز شده است. مدل انتخابی و مورد استفاده ی این تحقیق، مدلی است که اچنر و ریچی در سال 1993 برای سنجش انگاره ی مقصد گردشگری ارائه کرده اند. تحقیق حاضر توصیفی و به لحاظ هدف کاربردی و مشتمل بر دو فاز اصلی نظر سنجی از خبرگان و نظر سنجی از گردشگران اروپایی می باشد. نمونه ی فاز اول تحقیق مشتمل بر 15 و نمونه ی فاز دوم مشتمل بر 142 نفر بوده است. بر اساس نتایج این تحقیق، معماری ایرانی– اسلامی، نقش برجسته ای در شکل گیری انگاره ی گردشگران اروپایی از مقصد ایران داشته است و میدان نقش جهان و مسجد شیخ لطف الله مهم ترین و قابل توجه ترین مکان های این شهر در ذهنیت ادارکی گردشگران اروپایی محسوب می شوند. همچنین گردشگران اروپایی مهم ترین و برجسته ترین احساس خود در رابطه با معماری ایرانی – اسلامی را احساس شگفتی و معنویت ابراز کرده اند و معماری ایرانی – اسلامی را به لحاظ زیبایی شناختی زیبا دانسته و اشاره کرده اند که از نظر آن ها دو عنصر کالبدی استفاده از هندسه و فضا دارای اهمیت ویژه ای هستند.