-عکاسی در مصوبه های رسمی سال های دهه ی 1340 وزارت فرهنگ و هنر حضور می یابد اما تا سال میانی دهه ی 1350 جلوه ی جامعه شمول هنری به خود نمی گیرد. -عکاسی به مثابه ی شغل از قدمت و ارزش مطلوبی در جامعه برخوردار است و در دوره ی مطرح متاثر از ضرورت های اجتماعی تغییرات و شاخه های مختلفی را تجربه کرده است. اما از دیدگاه رسمی و متعارف در جامعه مگر در سال های دهه ی 1370 به عنوان شغل هنری مطرح نبوده است. -هنریت عکاسی در شکل جامعه شمول خود در ایران در سال های میانی 1350 محقق شد و بی درنگ توانست جایگاه هنر مدرن با ویژگی ایرانی را احراز کند اما نتوانست در تمام مقوله های عکاسی مدرن به تجربه ی کاملی دست یابد. - سلیقه ی عامه (شهروندان عکاس) در سال های دهه های 60 و 70 توانست خواسته ی خود را در حوزه ی ابزار و خدمات عکاسی به هنرمندان عکاس تحمیل کند.

در دهه های 60 و 70 میلادی نگرشی در عکاسی ایجاد می شود که از لحاظ زیبایی شناسی ، ترکیب بندی و حس و حال با گذشته متفاوت است که اگر چه در نگاه اول خنثی ، بی تفاوت و توصیفی به نظر می رسد اما در اصل نگاهی انتقادی در خود دارد و مخاطب آگاه با نگاهی موشکافانه این نظریات منتقدانه را درمی یابد . بررسی تصویری ، ترکیب بندی و زیبایی شناسی جاده های موجود در عکس های دو ده? 60 و 70 در کشور امریکا و دیدگاه های هنرمندانی که از جاده در عکس هایشان استفاده کرده اند در این متن مورد توجه قرار گرفته است .

در بخش اول پژوهش حاضر، پس از گذری برمسیر پیموده شده ی عکاسی معاصر از آغاز (دوران قاجار)، دوران پهلوی و سپس سال های دهه ی سی (به عنوان دهه ی آغاز بحث عکاسی هنری)، وارد بحث اصلی می شود، که در مورد نخستین افرادی است که جهت تحصیل عکاسی به صورت آکادمیک وارد دانشگاه هایی در اروپا و امریکا می شوند، و پس از اتمام تحصیل به ایران بازگشته و تعدادی به فعالیت عکاسی در زمینه های مختلفی مانند عکاسی تبلیغاتی، صنعتی، پرتره و خبری و ... می پردازند و یا عده ای در زمینه ی آموزش عکاسی در کنار کسانی مانند احمد عالی و هادی شفاییه و .... قرار گرفته و به آموزش عکاسی می پردازند. نتایج به دست آمده در این بخش؛ نشان می دهد که تعدادی از این افراد پس از بازگشت به ایران بلافاصله به کار عکاسی به صورت حرفه ای مشغول شدند، نقش این افراد همچون آقایان مسعود معصومی، رضانور بختیار، کامران عدل و بیژن بنی احمد در خصوص پیشرفت در زمینه ی عکاسی تبلیغاتی و صنعتی کاملاً مشهود است، با توجه به تجهیزات عکاسی که توسط این افراد به ایران آورده و معرفی شد، در آتلیه های شخصی و همچنین در سازمان های دولتی همچون تلویزیون ملی ایران (توسط کامران عدل)، روزنامه ی اطلاعات (توسط رضانور بختیار)، روزنامه ی کیهان (ایوب کلانتری) و ... تغییراتی چه به لحاظ ابزار و ادوات و چه از نظر شیوه ی عکاسی به وجود آمد. در بخش دوم به بررسی تأثیر نقش این دانش آموختگان به عنوان اساتید عکاسی در دانشگاه های هنری از سال 1361 (ابتدا در دانشکده ی صدا و سیما) پرداخته می شود. و در این میان نقش نهاد دانشگاه در جهت تألیف و نشر کتاب های آموزشی برای رشته ی تازه تأسیس عکاسی در دانشگاه ها پرداخته می شود. در بررسی تأثیر این افراد در بخش آموزش عکاسی به صورت آکادمیک نیز، نقش پررنگ آقایان یحیی دهقانپور و بهمن جلالی به عنوان نخستین اساتید موثر در دانشگاه های هنری، در شناخت و معرفی عکاسی جهان (به خصوص عکاسان دهه ی 70 میلادی) به روشنی مشاهده می شود.

عکاسی هنر دوران مدرنیته و حاصل پیشرفت هایی است که بشر در زمینه تکنولوژی بدست آورد. این هنر پنج سال بعد از اختراع وارد ایران شد و امکان فعالیت و حیات یافت. امروزه در کشور، عکاسانی با شیوه ها و گرایش های مختلف مستند، خبری، هنری، تبلیغات و... در حال فعالیت هستند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر رخدادها و تحولات اجتماعی و تغییر نگرش های جامعه برروی عکاسان ایرانی است. به این منظور گفتگوهای طولانی با 9 تن از عکاسان باتجربه و باسابقه که در گرایش های مختلف این رشته، در ایران فعالیت می کردند، صورت گرفت. داده های مصاحبه با استفاده از روش تحقیق کیفی تجزیه و تحلیل شد. حاصل این مطالعه هشت مضمون اصلی است که تاثیر رخدادهای مختلف اجتماعی و سیاسی را بر زندگی و حرفه عکاسان ایرانی در دهه هفتاد و هشتاد توصیف می کند. این مضمون ها عبارتند از: آزادی، سانسور، هنجارهای اجتماعی، قانون، تکنولوژی، امنیت شغلی، سازمان های حمایتی و فضای امنیتی. یافته های پژوهش بیان گر مشکلات، سختی ها و نحوه ی عمل عکاسان ایرانی در مواجه با مضامین بالا است.

روی آوردن به شیوه های قدیمی عکاسی در هنر معاصر در حال پیشرفت است و در خارج از ایران به صورت امری بدیهی در تولیدات هنری جای گرفته است. با کنکاشی سطحی دیده میشود که در هنر ایران نیز افرادی وجود دارند که نسبت به این نوع تولید در رسانه عکاسی علاقه نشان می دهند. در این پایان نامه برخی از این روش ها به تفکیک مورد بررسی قرار گرفته و جایگاه آن نزد هنرمندان ایرانی نیز نشان داده شده است. روش های مورد بررسی شامل شیوه های قدیمی تاریکخانه ای: «امولسیون مایع نقره»، «صمغ بیکرومات» و «چاپ مونو کروم» و عکاسی با دوربین های خاص شامل «پولاروید» و «پین هول» و در آخر استفاده از عکس قدیمی در تولید آثار جدید که به آثار عکاسانی می پردازد که عکس های قدیمی آلبوم های خانوادگی و تاریخی را دستمایه کارهای خود قرار داده اند. در ادامه گزارش پروژه عملی تحت عنوان «اجرای شیوه کلودیون تر و بازنمایی فضاهای سنتی ایران» تولید شده است. که جزییات نحوه اجرای شیوه کلودیون تر به طور کامل و روند شکل گیری این پروژه و پیشینه های آن شرح داده شده است. در بررسی آثار عکاسان معاصری که به این شیوه ها می پردازند، می توان گفت علاوه بر استفاده ای که از ویژگی های زیبایی شناسانه ی آن در جهت بیان هنری خود می کنند، در مواردی هم بنا بر تجربه زیست هنرمند در جهت بیان دغدغه های خود با رویکردی تاریخی به جنبه های فردی و اجتماعی اثر در ارتباط با گذشته و حال می پردازند. در این میان عده ای به طور مستقیم از این شیوه ها استفاده کرده اند و برخی هم در جهت بازنمایی دیجیتالی آن، آثار خود را تولید کرده اند و این روند در حال پیشرفت و گسترش است.

این تحقیق تلاشی است برای بازشناسی مجموعه آلبوم عکسهای خانوادگی سوریوگین از دریچه ای جدید و تبیین ویژگی های عکس های تاریخی ایران (آلبوم عکسهای خانوادگی آنتوان سوریوگین) با رویکرد فرمالیستی. که این مجموعه عکس دارای یک ساختار و سازمان بصری منسجم در قالبی واحد که بیانگر خانواده های مختلف و متفاوت دوره قاجار است.

با تولید انبوه و صنعتی دوربین، عکاسی عمومیت یافت. در این میان عکاسی از زندگی روزمره و عکس های خانوادگی به خاطر حفظ خاطرات و میل به جاودانگی، نسبت به سایر شاخه های عکاسی در میان عموم گسترش بیشتری یافت. جدای از این علاقه ی عمومی، هنرمندان بسیاری زندگی خصوصی خود را دستمایه و ماده خام آثارشان قرار دادند و با ارائه این آثار آن را از سطح میلی عمومی(میل به ثبت خاطرات) به سطحی جدی تر، یعنی اثری هنری وارد کردند. دهه های 60 تا 80 آمریکا همچون هر دورا نی تاثیر بسزایی بر نوع آثار عکاسان اش داشت، علاوه بر آن دورانی است که میل به عمومیت دادن هنر منجر به چاپ و نمایش آثاری شد که از میان عکس های خانوادگی مردم عادی انتخاب شده بودند و همین طور هنرمندان تجسمی، میل روز افزونی به جمع آوری و استفاده از عناصر گوناگون بویژه عکس های عادی را در آثارشان داشتند. این آثار، تجربیات متفاوتی برای مخاطبان عکس بوجود آورد. این آثار، هنر را به سطح و فهم عموم می آورد و از آن، قدسی بودن اش می کاهد. در همین دوران نظریه هایی مبنی بر تأکید بر نگاه به اثر و نه به مولف رواج یافت. این تحقیق بر آن است با بررسی فلسفی تجربه، تاثیر و روند آن در خلق اثر، با تأکید بر اهمیت مولف، عکس های خانوادگی عکاسان برجسته این دوران را مورد بررسی قرار دهد.

با گسترش امکانات عکاسی پس از تحولات پر سرعت فناوری های دیجیتال و سهولت کارکرد عکاسی در میان عموم مردم ، همچنین هجوم بی امان رسانه های تصویری در فضای شخصی و عمومی جامعه ، گرایش به آموختن عکاسی نیز در میان اقشار مختلف جامعه در یک دهه اخیر افزایش یافته است . نگارنده با مشاهده گرایش روز افزون گروه های سنی جوان تر جامعه به آموختن عکاسی در سال های اخیر بر آن شده است تا با بررسی کمّی آموزش دیدگان عکاسی در سطح جامعه شهری تهران و با در نظر گرفتن ویژگی های فردی و اجتماعی آنها به بررسی علل واقعی گرایش آنها به این رشته و میزان تاثیر آموختن عکاسی بر نگاه ، رویکرد فرهنگی و طبقه اجتماعی آن ها دست یابد . به همین دلیل با گردآوری نتایج تحقیقات و مطالعه پیشینه آموزش عکاسی در ایران از ابتدا تا امروز وچگونگی روند گسترش آن ، و با بهره گیری از مطالعات دقیق و علمی که پیشتر در این زمینه انجام شده بود ، سعی شده است تصویر درستی از چگونگی گستردگی آموزش عکاسی در سطح جامعه ارائه داده و امکان درک ملموس و واقعی تری از نوع حضور عکاسی در جامعه در حال توسعه ی ایرانی با بررسی شواهد و اطلاعات موجود فراهم آورده شود . نتایج به دست آمده نشان می دهد که گرایش به آموختن عکاسی در سالهای اخیر افزایش قابل توجه و سمت و سوی خاصی در میان طبقات مختلف اجتماعی داشته است و این امر با توجه به جایگاه اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی هر قشر ، نتایج متفاوتی را در رویکرد آموزش دیدگان به دست می دهد .

آنتوان سوریوگین برجسته ترین و پرکارترین عکاس حرفه ای در ایران در پایان قرن نوزدهم است. او به مستند نگاری مردم در دوره قاجار و ثبت وجوه مختلف ایران پرداخت. آنتوان خان علاوه بر عکاسی از مناظر و آثار باستانی، کتاب فن عکاسی لیبر را نیز از فرانسوی به فارسی برگرداننده است. تصاویر او از مردم قاجار علاوه بر مستند نگاری ارزش عکاسانه و زیبایی شناسانه دارد. آگوست زاندر عکاس مستندنگار اجتماعی آلمان، که کمی بعدتر از سوریوگین می زیسته، از عکاسان گروه عینیت نوین است که به تیپ نگاری از مردم دوره خود در آلمان با دید دقیق و صریح پرداخته است. زاندر با دید جامعه شناسانه و هدف دار به ثبت مردم پرداخت و طبقات و حرفه های مختلف مردم را به تصویر کشید. کار او از این حیث ارزشی جامعه شناختی دارد. هدف از این پژوهش، ضمن معرفی، مطالعه تطبیقی به روی آثار تیپ نگارانه دو عکاس است. از تشابهات آثار تیپ نگارانه این دو هنرمند که بیشتر از لحاظ ساختاری می باشد استفاده از کادر مستطیل، ترکیبات عمودی و مثلثی، زاویه دید و عمق میدان و... را می توان نام برد. اما ذهنیت و رویکرد عکاسی و هدف از خلق آثار این دو عکاس با هم متفاوت بوده است. زاندر در پی ثبت شناسنامه ی مردم زمان خود بود و سوریوگین در پی ثبت تمام وجوه ایران. تفاوت دید و هدف این دو هنرمند، تفاوت هایی را در شیوه ی بیان عکس ها ایجاد کرده است. از جمله؛ در صحنه پردازی، نورپردازی، ژست و حالت مدل ها. سوریوگین با دخل و تصرف در حالت و ژست مدل هایش و صحنه پردازی اطراف آن ها، ارزشی زیباشناسانه و عکاسانه به آثارش بخشیده و زاندر مدل هایش را بدون هیچ دخل و تصرفی به صورتی دقیق و صریح ثبت کرده است.

رشد رسانه¬ی عکاسی و گسترش کارکردهای آن، شاخه¬های مختلفی را به همراه آورد که از شاخص¬ترین آن¬ها عکاسی مطبوعاتی است. در این میان عکاسی مطبوعاتی بنا به کاربردهایش به حوزه¬های متفاوتی می¬پردازد که یکی از مهمترین این حوزه¬ها عکاسی ورزشی است. با توجه به استقبال بالای مردم در همه¬ی جوامع از ورزش و رویدادهای ورزشی، این شاخه از عکاسی دارای عملکرد اجتماعی چشمگیری است. بنابراین شناخت روند تحولات تاریخی این رشته و سیر تغییرات آن به ویژه در ایران، برای رسیدن به راهکارهای موثرتر در این گونه از عکاسی و رشد کیفی آن ضروری به نظر می¬رسد. در این پژوهش روشی تطبیقی و مقایسه¬ای برای بررسی این سیر تحول در عکاسی ورزشی ایران به کار رفته و بر این اساس، محدودیت¬ها و نقاط قوت این شاخه از عکاسی در هر دوره مورد بررسی قرار گرفته است. در این¬جا حوزه¬ی مورد مطالعه شامل چندین دهه از فعالیت عکاسان ورزشی در مطبوعات ورزشی ایران بوده و مطبوعات این سده با یکدیگر مقایسه شده¬اند تا تصویر واضح¬تری از روند تحولات عکاسی ورزشی ایران در دهه¬های اخیر ارائه شود. عکاسی ورزشی در ایران از آغاز تا به امروز نه به عنوان یک رشته از عکاسی بلکه به شکل امری مکمل در ارائه اخبار ورزشی و عاملی برای زیبا سازی در صفحه بندی نشریات نمایان شده است. این نوع برخورد با عکاسی ورزشی نتیجه¬ی نداشتن مدیریت صحیح در این زمیته و نبودن آموزش-های تخصصی می¬باشد. همچنین در مقایسه نشریات چاپ شده می¬توان دید که دهه 60 دوران رکود عکاسی ورزشی ایران است که این روکود با روند کندی رو به پیشرفت بوده تا جایی که در دهه 80 شاهد پیشرفت کیفی و کمی نشریات هستیم ، هر چند این پیشرفت باز هم نتوانسته است ماهیت عکاسی ورزشی را آنچنان که باید نشان دهد و همچنان نیازمند رسیدگی در زمینه آموزش و هدایت عکاسان این رشته می¬باشد.

چاپ اولین اسکناس ایران به دستور ناصرالدین شاه در سال 1269ه.ش صادر شد. از همان ابتدا سازندگان دست به انتشار اسکناس¬های مصور زدند. اما پس اختراع عکاسی استفاده از تصاویر مناظر، بناها، شهرها و اوضاع جغرافیای و اقلیمی متداول شد. پس از مطالعه محل ارائه عکس¬های پرتره، منظره و بناهای تاریخی دوران قاجار، پهلوی و جمهوری اسلامی، اسکناس را محل مناسبی برای نمایش عکس¬های این دوره¬ها یافتم. اسکناس¬ها به بستری مناسب تبدیل شدند تا فرهنگ، هنر، معماری و تاریخ یک کشور و ملت را بر خود حمل کنند. طبقه بندی نقوش و تصاویر منتخب رو و پشت اسکناس¬ها در دوره پهلوی، جمهوری اسلامی و همچنین معرفی عکاسان و عکس¬های استفاده شده بر روی اسکناس¬ها مورد پژوهش این رساله می¬باشد. در این دوران 141 اسکناس چاپ شده است. برای مصور کردن 138 اسکناس از عکس سود می¬برند. در این سه دوره تاریخی تصاویر زیادی با موضوعات متنوع بر رو و پشت اسکناس¬ها نقش می¬بندد. در این بین اهمیت پرتره شخصیت¬های مهم و نام آور (شاه و رهبر حکومت) قابل توجه است.

چکیده این پژوهش به بررسی روند تحول هنر در قرن بیستم با تاکید بر روند پیدایش هنرهای جدید از قبیل هنر اجرا، رخداد و لندآرت و هم¬چنین بررسی روند تحول عکاسی هنری بر اساس محوریت داشتن استناد عکس، به چگونگی استفاده از رسانه عکاسی برای ثبت هنرهای جدید خواهد پرداخت. به این منظور آثار سه هنرمند لندآرت، کریستو و ژان کلود، والتر د ماریا، رابرت اسمیتسون را مورد بررسی قرار خواهد داد و پیرامون عکس¬های ارائه شده از آثارشان بحث خواهد نمود. در انتها با توجه به مسائل ارائه شده پیرامون استناد عکس و هم¬چنین رویکرد استنادی هنرمندان زمینی در استفاده از عکاسی به بحث پیرامون علل این انتخاب و مسائل پیرامون آن خواهد پرداخت.

ورود و گسترش عکاسی درامپراطوری عثمانی به نظر همزمان و هم پایه با ایران صورت گرفته است. با توجه به اینکه کشور ایران و امپراطوری عثمانی، مسلمان ، همسایه و به لحاظ فرهنگی دارای وجوه اشترک زیادی بودند، بررسی رخدادهای عکاسی اعم از ورود، شکل گیری، توسعه و پیشرفت درامپراطوری عثمانی دارای اهمیت دوچندان می باشد. انجام این پژوهش از آنجا مهم می نماید که عکاسی کشور عثمانی(ترکیه) با حمایت عبدالحمید دوم شبیه به عکاسی در دوران ناصرالدین شاه قاجار است. پژوهش حاضر به بررسی تاریخ عکاسی بین سالهای 1923- 1850 در عثمانی می پردازد و با بررسی موضوعاتی چون: چگونگی ورود عکاسی به کشور عثمانی، نقش سلطان عبدالحمید دوم عثمانی در پیشبرد عکاسی، نخستین عکاسان عثمانی، و نیز به وجوه مختلف عکاسی اعم از ورود، گسترش و پیشرفت این هنر می پردازد و به این نتیجه می رسد که سلطان عبدالحمید نقشی اساسی در ترویج عکاسی و استفاده از آن به عنوان یک ابزار در خدمت امپراطوری و شخص سلطان داشته است. این پژوهش، توصیفی و عمدتا کمی است، متغیرهای مورد نظر برای کار پژوهش، دیدگاه سلطان عبدالحمید دوم، بررسی ویژگی های فرهنگی آن دوره و موضوع های مورد عکس برداری در بازه زمانی مشخص می باشد.

موزه هنرهای معاصر تهران از سال 1366 اقدام به برگزاری نمایشگاههای سالانه و دوسالانه عکس کرده و تا کنون 12 نمایشگاه برگزار شده است. با توجه به این که این نمایشگاه ها محلی برای عرضه ی عکس ها و مشخص شدن وضعیت بخشی از عکاسی معاصر کشور است، این پژوهش به صورت یک مطالعه ی تطبیقی نهمین و یازدهمین دوسالانه عکس ایران را به منظور شناسایی بخشی از ظرفیت ها و شرایط عکاسی در کشورمان از جنبه های مختلف بررسی و مقایسه کرده است. این دو دوره از جنبه های مختلفی که بر ماهیت نمایشگاه و عکس ها تأثیر داشته باهم مقایسه شده اند و مهم -ترین رویکردهای هنری درعکس های این دو دوره شناسایی و دلایل شکل گیری چنین عکس هایی بررسی شده است. از مهم ترین یافته هایی که این پژوهش در اثنای انجام خویش به آنها دست یافت می توان به این موارد اشاره کرد: 1. شرطِ داشتنِ رویکرد خلاق برای عکس ها در فراخوان این دو دوره ذکر شده است اما معنای واضح و درستی از رویکرد خلاق ارائه نشده است. 2. در نهمین دوسالانه اکثر عکس ها برای رسیدن به نگاه خلاق و کشف امکانات تازه ی عکاسی از تمهیدات گرافیکی استفاده کرده اند. 3. در یازدهمین دوسالانه تعداد عکسهای کمتری ویژگیِ توسل به تمهیدات گرافیکی را دارند و عکاسان با هدفِ داشتن رویکرد هنری و خلاق، غالباً عکسهایی با موضوع های جالب خلق کرده اند . مجموعه عکسهای یازدهمین دوسالانه در سطح پایینی قرار دارند و در بیشتر آنها از محتوا برای رسیدن به فرم بهره گرفته شده است و عکاسان از مجموعه عکس شناخت کافی ندارند.

در این پایان نامه، گرایش خاص نظری «مستند اجتماعی» در محدوده جغرافیایی آمریکا، انگلیس و ایران و در بازه زمانی میانه سده نوزدهم تا سال 1932 میلادی با روی کرد بسترگرایانه به منظور تحلیل نگرش عکاسان منتسب به آن گرایش، دست مایه قرار گرفته است. هدف اصلی این پژوهش، به دست آوردن «نگرش» هر کدام از عکاسان شاخص مستند اجتماعی در بازه زمانی اشاره شده و هم چنین تعیین تفاوت ها و تشابهات آنان در نگرش های بازیابی شده بوده، بررسی تناظر بین خلاصه نگرش آن عکاسان و اصول جامعه شناسی مارکسیسم نیز مورد نظر بوده است. در این راستا، ابتدا عکاسان شاخص و تأثیرگذار مستند اجتماعی، انتخاب، و در سه جغرافیای مذکور دسته بندی شده اند. در مورد هر عکاس، ابتدا زندگی نامه کاری و سپس پیشینه مطالعاتی راجع به کار او از نظر گذرانده و در نهایت به تحلیل نگرش او پرداخته شده است. سپس تفاوت ها و تشابهات کار عکاسان در ظرف هر کدام از نگرش های بازیابی شده پیشین ذکر شده اند. با خلاصه سازی نگرش-های عمده به دست آمده از آنان، به چهار بعد اصلی، در بخش پایانی یافته ها به سنجش هم سو بودن آن ابعاد با مبانی مارکسیسم پرداخته شده است. نوآوری این جستار، بعد جامعه شناسانه و بسترگرایی آن است که با دست مایه قرار دادن عبارت خاص «نگرش» از دانش روان شناسی به سرانجام رسیده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که نگرش عکاسان منتخب، در چهار بعد نظربازی، جهان گردی، شیئی سازی و سرمایه داری خلاصه شده، بدین ترتیب این طور نتیجه گرفته می شود که ماحصل کار عکاسان مورد نظر، در تولید و مصرف هم خوانی ندارند چراکه موضوعیت زندگی مردم توده که گاه حتی با محتوای خیرخواهی و اصلاح طلبی، جدیت بیش تری پیدا کرد، در هنگامه مصرف، به جای مبارزه و تغییر بنیادین، به تملک تصویر و یا تغییراتی سطحی انجامید و کارکرد آن ها در مصرف در زیر جهان سرمایه داری و شیئی شده پنهان گشتند. تفاوت های ماهوی این گرایش از عکاسی در ایران و دو جامعه دیگر مورد پژوهش، متناظر با وارداتی بودن، از دیگر نتیجه گیری های به دست آمده است.

این تحقیق بر پایه کشف رایطه تنگاتنگ عکاسی و روانشناسی است و به بررسی تاثیراتی که عکاسان از عکسهای خود می گیرند، می پردازد.و اینکه چگونه می توان به کمک عکاسی و عکس به شخص کمک کنیم تا بر قسمتهای منفی زندگی اش فایق آید.هدف اصلی این تحقیق کشف بینش شخصی و پذیرش خویشتن در عکاسی خودنگاره و استفاده از آن در علم روانشناسی و درمان است

هدف این پژوهش، بررسی کیفی عکس های مستند اجتماعی در مجله ی "سروش" در سال های 1358 تا 1368 است. به این منظور در ابتدا تاریخچه ای از عکاسی مستند جهان و ایران با تاکید بر واقع نمایی عکاسی مستند و انتقال آگاهی و مفاهیم مورد نظر عکاس به منظور تحول و دگرگونی در بیننده - که هدفِ این نوع عکاسی است - بیان شده است.در پایان با توجه به بررسی های انجام شده، با استفاده از دیدگاه های پی یر بوردیو - برگرفته از دو کتاب "تمایز" و "عکاسی هنر میان مایه" - این نتیجه دریافت شده است که ذوق و سلیقه ی یک جامعه (در مورد این پژوهش جامعه ی اسلامی - ایرانی)، در دوره ای از تاریخ، بنا به شرایط موجود سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و مذهبی تغییرپذیر است و باعث به وجود آمدن فرهنگی نو در مخاطب می شود. این تغییرات باعث حرکت هنر به سمت خواسته های مردم میگردد.

عکس به عنوان یکی از ابزارهای ثبت و ضبط، کار ویژه بازنمایی را انجام داده و از آغاز حضور پررنگش در عرصه هنر قرن بیستم، در خدمت مورخان و تاریخ نگاران بوده است. محققان تاریخ شفاهی با استفاده بهینه از عکس، به عنوان سند اجتماعی و برانگیزاننده حافظه، می توانند گام های بلندتر و موثرتری در درک و تفسیر بهتر تاریخ شفاهی بردارند. عکس از سویی در ایجاد شکل و قالب برای روایت های شفاهی، نقش تعیین کننده دارد و از سوی دیگر، در قالب های مستندسازی، از ثبات و تغییرناپذیری قابل اعتنایی برخوردار است. این پایان نامه تلاش دارد جایگاه و نقش هنر عکاسی در تدوین تاریخ شفاهی در حوزه ایثار و شهادت را مورد ارزیابی قرار داده و به واکاوی تاثیر آن به عنوان یکی از مهم-ترین ابزارهای ثبت و ضبط اطلاعات بپردازد؛ چرا که این هنر از جایگاه مثال زدنی در این حوزه برخوردار است که نمونه عینی آن را در دوران هشت سال دفاع مقدس شاهد می باشیم.

چکیده ندارد.