این تحقیق با استفاده از یک روش آزمایشی این موضوع را مورد آزمون قرار می دهد که آیا در نظر گرفتن اختیارات واقعی در بودجه بندی سرمایه ای اثری بر افزایش تعهد در یک پروژه شکست خورده دارد یا خیر؟ نتایج تحقیق نشان داد که اگر چه ملاحظه اختیارات واقعی اثر قابل توجهی بر تصمیم در مورد پذیرش یا رد پروژه ندارد، شرکت کنندگانی که به طور صریح اختیارات واقعی را در مرحله ارزیابی اولیه در نظر گرفته بودند،با احتمال کمتری تصمیم به ادامه پروژه گرفتند درموقعی که مشکل برای شرکت پیش آ مد،در مقایسه با آن دسته از شرکت کنندگان که تنها از روش ارزش فعلی خالص استفاده کردندو این به خاطر این است که روش اختیار واقعی عیوب روش های تنزیلی دیگر را می پوشاند و تقریبا کلیه حالات ممکن را برای پروژه در نظر می گیرد و چون کلیه حالات را در نظر می گیرد، در موقع شکست پروژه، تصمیم گیرندگان افزایش تعهد کمتری را از خود نشان می دهند. همچنین این تحقیق نشان داد که کاهش در افزایش تعهدات در استفاده کنندگان از روش اختیارات واقعی به خاطر افزایش دسترسی ایجاد شده به امکان توقف زودتر از موعد پروژه می باشد زیرا بین سوالات دو گروه کنترل و ازمایش تفاوت از نظر جریانات نقدی اتی پروژه، احتمال اینکه تقاضا برای محصول مورد نظر بالا یا پایین باشد، بازاریابی محصولات، پوشش زمانی اجرای پروژه، اثر پروژه بر روی ارزیابی عملکرد، هزینه های تحقیق و توسعه و دیگر جنبه های پروژه وجود نداشت. پس بنا براین مهمترین عامل کاهش در افزایش تعهدات دسترسی، دسترسی به این نکته است که پروژه می تواند زودتر از زمان تکمیل ان متوقف شود و هزینه های ریخته شده تا حدی بازیافت می شوند.