چکیده به فارسی: عبودیت و بندگی به معنی تسلیم محض بودن در مقابل اراده و مشیّت الهی و توأم با آگاهی از عظمت معبود و به انگیزه ی تقرّب به او است. موضوع این پایان نامه، بررسی عبودیت و بندگی در مثنوی معنوی است. که دو محور شریعت و طریقت را شامل می گردد. شریعت همان راه و طریقی است که به خدا منتهی می شود و اصول و فروع دین و دستورهای اخلاقی را دربرمی گیرد که در این پایان نامه تنها اصول و فروع دین مورد بررسی قرار گرفته است و دیدگاه مولانا در این موارد مطرح شده است. محور دیگر پایان نامه طریقت می باشد که همان بُعد درونی و باطنی اسلام است و شامل آموزه هایی راجع به سیروسلوک روحانی و مراحل طریقت است. در این قسمت عبادت های مستحبّی که عرفای اسلامی در سیر تکامل خود در راه کشف و شهود عرفانی انجام می دهند، مورد بررسی قرار گرفته است و در فصل چهارم عقاید و دیدگاه مولانا در مثنوی معنوی دراین باره، مطرح شده است. مولانا جلال الدّین همواره و در همه حال خدا را مدّنظرِ خود داشته و می کوشیده تا از عبادت و توجه به او غفلت نکند است. او ذکرالله را همواره بر زبان جاری می کرد و به همه ی احکام و عبادت های شرعی اعتقاد داشته و آن ها را انجام می داده است. و علاوه براین ها به عبادت های مستحب نیز شدیداً پای بند بوده است. مولانا در مثنوی معنوی یک عابد عاشق است و سماع صوفیانه اوج وجد و سرور او را بازگو می کند. واژه های کلیدی: عبودیت، بندگی، شریعت، طریقت، مثنوی معنوی.