در تحقیق حاضر، تاثیر داپت کردن اتم های al وp بر خواص ساختاری، الکترونی و جذب گازی نانوتیوب های کربنی تک لایه ی(0,8) با استفاده از روش dft مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج محاسبات نظری نشان می دهد که داپت کردن اتم های al و p خواص ساختاری و الکترونی نانوتیوب های کربنی را بطور قابل ملاحظه تغییر می دهد. میزان بیرون زدگی هترواتم در نانوتیوب swcnt/p بیشتر بوده و گپ انرژی homo-lumo در هردو مورد کاهش می یابد. نتایج جذب گازهای no2 و nh3 برسطح خارجی نانوتیوب های فوق نشان می دهد که مولکول no2 بر سطح نانوتیوب کربنی خالص جذب فیزیکی قوی انجام داده و گپ انرژیhomo-lumo را کاهش می دهد در حالیکه بر سطح نانوتیوب های داپت شده جذب شیمیایی انجام داده و گپ انرژیhomo-lumo را افزایش می دهد. در همه موارد انتقال بار از نانوتیوب به مولکول گازی انجام می گیرد. از طرف دیگر مولکول nh3 بر سطح نانوتیوب کربنی خالص جذب فیزیکی بسیار ضعیفی را انجام می دهد، در حالیکه بر سطح نانوتیوب های داپت شده با al و p به ترتیب جذب شیمیایی و جذب فیزیکی انجام داده و گپ انرژیhomo-lumo نیز در هر دو حالت افزایش می یابد. در همه موارد انتقال بار از مولکول گازی به نانوتیوب انجام می گیرد.

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر دو روش تمرینی مقاومتی و پلایومتریک بر برخی عوامل آمادگی جسمانی فوتبالیست های جوان آماتور بود. 18 بازیکن فوتبال با میانگین و انحراف استاندارد سن10/1 ± 46/16 سال، قد 51/5 ± 173 سانتیمتر، و وزن 35/8 ± 05/60 کیلوگرم که قبلاً تمرین های قدرتی وپلایومتریک را تجربه نکرده و فقط 3 جلسه در هفته تمرین فوتبال انجام می دادند، به عنوان آزمودنی در این مطالعه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به سه گروه پلایومتریک (6=n) مقاومتی (6=n) و کنترل(6=n) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته، 2 روز در هفته بر اساس برنامه تمرینی تنظیم شده به فعالیت پرداختند. گروه پلایومتریک، ترکیبی از تمرینات پرشی و لی لی ها را 2 جلسه در هر هفته انجام می داد و تمرینات گروه با وزنه شامل اسکات، خم شدن زانو، باز شدن زانو و بلند شدن روی پنجه همراه با وزنه، 2 جلسه در هر هفته و با 12-8 تکرار بود. گروه کنترل در هیچ یک از برنامه های تمرینی شرکت نداشت و تنها به فعالیت های عملی مربوط به رشته خود(تمرینات ویژه فوتبال) می پرداخت. توان انفجاری پا با استفاده از آزمون بوسکو و قدرت عضلانی اندام تحتانی با rm1 حرکت اسکات و چابکی با آزمون t و آزمون 40 متر دویدن جهت ارزیابی سرعت و آزمون دویدن 10 متر برای ارزیابی شتاب، پیش و پس از دوره تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آماری توصیفی، آزمون t همبسته، تجزیه و تحلیل واریانس، آزمون تعقیبی(lsd) در سطح معنی داری(05/0 ? p) استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که هر دو روش تمرینی تاثیر معنی داری بر افزایش قدرت عضلانی، توان انفجاری پاها، چابکی عمومی بدن، سرعت دویدن و شتاب دویدن آزمودنی ها داشته است(05/0 > p)؛ با وجود این، به غیر از دو مورد قدرت و چابکی بین دو روش تمرینی اختلاف معنی داری وجود نداشت. به طور کلی، با توجه به یافته های پژوهش می توان بیان کرد که احتمالا هر دو شیوه تمرینی پلایومتریک و مقاومتی به جز در موارد قدرت و چابکی تاثیر مشابهی بر متغیرهای توان انفجاری پاها، سرعت دویدن و شتاب دویدن در فوتبالیست های جوان آماتور دارد.