تفکیک مالکیت از کنترل و حضور سهامداران بزرگ باعث ایجاد تضاد نمایندگی در شرکتها می شود که این تضاد از سویی بین مدیران و سهامداران شرکت و از طرفی دیگر بین سهامداران بزرگ و سهامداران جزء می باشد. سیاست تقسیم سود در شرکتها می تواند منجر به تشدید و یا کاهش این مسأله شود. سهامداران بزرگ می توانند با اعمال فشار بر شرکت سیاست تقسیم سودی را اتخاذ کنند که به وسیله آن مصارف خصوصی مدیریت شرکت را کاهش دهند و یا اینکه منافع شخصی خودشان را با هزینه سهامداران اقلیت افزایش دهند. هدف این تحقیق بررسی تأثیر نوع بزرگترین سهامدار (داخلی، مالی، دولتی و هلدینگ) بر سیاست تقسیم سود در شرکتهای پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و همچنین تفاوت اثرگذاری هر یک از سهامداران بزرگ مذکور بر سیاست تقسیم سود این شرکتها می باشد.به طور کلی نتایج حاصل از آزمون فرضیات تحقیق نشان می دهد که سیاست تقسیم سود در شرکتهایی که بزرگترین سهامدار آنها داخلی و یا دولتی می باشد به صورت مثبتی متأثر از میزان مالکیت آنها بوده و بنابراین هر چه میزان مالکیت اینگونه سهامداران بیشتر باشد، تضاد نمایندگی میان مدیران و سهامداران کاهش می یابد. در حالیکه در شرکتهایی که بزرگترین سهامدار آنها مالی و یا هلدینگ می باشد، نمی توان نتیجه گرفت که افزایش میزان مالکیت بزرگترین سهامدار تأثیری بر افزایش و یا کاهش تضاد نمایندگی بین سهامداران و مدیران اینگونه شرکتها دارد. از طرف دیگر در رابطه با گونه های مختلف بزرگترین سهامدار، سهامداران داخلی سیاست تقسیم سود پایین تری را اتخاذ می کنند و سود انباشته را بر سیاست تقسیم سود بیشتر ترجیح می دهند.