هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی زوج درمانی گروهی مبتنی بر خودنظم بخشی بر افزایش صمیمیت زناشویی بود. این پژوهش با بهره گیری از مبانی تئوری خودنظم بخشی، به منظور ارتقاء صمیمیت بین زوج ها طراحی شده است. محتوای اساسی زوج درمانی مبتنی بر خودنظم بخشی این است که خود زوج ها (نه درمان گر)، تغییرات طولانی مدتی را در رابطه شان ایجاد کنند. جامعه ی آماری این پژوهش عبارت بود از زوج های مراجعه کننده به منظور دریافت خدمات مشاوره و روان درمانی در حوزه ی مسائل زناشویی به کلینیک روان شناسی دانشگاه فردسی در زمستان 1388 و بهار 1389. نمونه شامل 8 زوج بود که در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شده و گروه آزمایش، 5 جلسه گروهی زوج درمانی مبتنی بر خودنظم بخشی را دریافت نمودند. یافته های حاصل از پژوهش نشان داد زوج درمانی گروهی مبتنی بر خودنظم بخشی موجب افزایش معنادار صمیمیت دریافتی (فرضیه ی اصلی)، صمیمیت عاطفی، جنسی، عقلانی و تفریحی در مقایسه با گروه کنترل شده، اما بر صمیمیت انتظاری تأثیری نداشت (فرضیه ی فرعی الف). همچنین مشخص شد که جنسیت آزمودنی ها تأثیری بر میزان اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر خودنظم بخشی نداشت (فرضیه ی فرعی ب). به علاوه این شیوه ی درمانی موجب کاهش معنادار فاصله ی بین صمیمت دریافتی و صمیمیت انتظاری گروه آزمایش، در مقایسه با گروه درمان شد (فرضیه ی فرعی ج). نتیجه گیری نهایی این است که زوج درمانی گروهی مبتنی بر خودنظم بخشی می تواند شیوه ای موثر در ارتقاءصمیمیت زناشویی بوده و درمان گران و مشاوران در حوزه ی زوج درمانی می توانند با به کارگیری فراصلاحیت های خودنظم بخشی به درمانی کوتاه مدت و موثر دست یابند. در