این پایان نامه در زمره تحقیقات توصیفی- تحلیلی از نوع کاربردی بوده و هدف اصلی آن بررسی کمیت و کیفیت توسعه فیزیکی شهردیواندره و مراحل گسترش شهر به همراه تفسیر و تحولات و مکان یابی بهینه توسعه این شهر می باشد.جهت رسیدن به این امر در مرحله اول به بررسی روند توسعه شهر دیواندره از سال 1335 تا 1385 و عوامل موثر در این توسعه مانند: موقعیت میان راهی، توسعه اقتصادی، انقلاب وجنگ، طرح های توسعه شهری، درنتیجه افزایش جمعیت و مهاجرتهای شدید روستایی پرداخته شده است. در این مرحله توسعه شهر با توجه به شاخص های طبیعی توسعه فیزیکی (شیب ، گسل، ارتفاع ، جنس زمین و...) مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصله بیانگر آن است که شهر دیواندره در توسعه فیزیکی خود در گذشته ابتدا در بخش های حاشیه رودخانه ، سپس بر روی شیب تند و غیر استاندارد جنوب شرق شهر گسترش یافته است. علاوه براین حریم گسل های فرعی درجه دو، که در مجاورت رودخانه قراردارد رعایت نشده است. همچنین توسعه شهر در ادوار گذشته، عمدتا بر روی اراضی زراعی دیم و باغات گسترش پیدا کرده و از نظر میزان مقاومت زمین در برابر بارگذاری شهری توسعه شهر بر روی بسترهایی با مقاومت نسبتا کم صورت گرفته است. در مرحله آخر، به مکان گزینی و تعیین جهات بهینه توسعه آتی شهر دیواندره پرداخته شده است. دراینجا، ضمن اولویت بندی و تقسیم بندی شاخصهای موثر در توسعه فیزیکی شهر(شیب، جهات شیب، طبقات ارتفاعی، گسل، شبکه ارتباطی، زمین شناسی، تناسب اراضی و ...)و تلفیق و روی هم-گذاری این شاخص ها اراضی مناسب توسعه آتی شهر دیواندره، تعیین شده است. با توجه به نقشه بدست آمده از جمع وزنی شاخص ها دردرجه اول جهت شمال شرق شهرودر مرحله دوم جهات شرق وشمال برای توسعه آتی مناسب می باشند.