شاهنامه آیینه ی تمام نمای فرهنگ و تمدّن کهن است که در سه بخش اساطیری ، حماسی و تاریخی سروده شده است . بازتاب بسیاری از باورهای کهن ایرانی و غیرایرانی ارزش ویژه ای به این اثر می بخشد . بسیاری از این باورها نشان گر ارتباط تنگاتنگ انسان با پدیده های طبیعی است . در این پژوهش ضمن مقایسه ی اجمالی بین پدیده های طبیعی در اساطیر ایران با تمدن های کهن دیگر به بررسی تقدّس و نقش ایزدگونه ی این پدیده ها در شاهنامه که باقی مانده ی باورهای اساطیری است ، پرداخته می شود. آگاهی فردوسی از اساطیر ایران ، هند ، مصر ، یونان و ... سبب شده است بسیاری از روایات اساطیری به صورت دگرگون شده در داستان های شاهنامه پدیدار شوند . نیروی فرا انسانی پدیده های طبیعی ، بیان ویژگی های ایزدی آن ها و جان پنداری این پدیده ها بازتابی از باورهای ایرانیان باستان است. بسیاری از ابیات شاهنامه بیان گر آن است که ایرانیان به دلیل برخورداری از روح کمال جویی ، در ادواری به پرستش پدیده های طبیعی می پرداختند ؛ این موضوع نمودی از دیرینگی فرهنگ و تمدن ایران و پیدایش ابتدایی دین در قالب آنیمیسم و توتمیسم است .