از آنجا که بهینه سازی مسائل منابع آب دارای پیچیدگی هایی است که در بعضی موارد حل آنها با روشهای بهینه سازی معمول، امکان پذیر نیست و یا دست کم از لحاظ اقتصادی به صرفه نیست، محققان همواره در پی آن بوده اند تا از روشهای بهینه سازی نوین و کارآمد همچون الگوریتم ژنتیک، در این راستا بهره ببرند. در این پایان نامه، کاربرد روش کاوشی الگوریتم ژنتیک در تخمین پارامترهای هیدرولیکی آبخوان، در مقایسه با روشهای معمول گرافیکی، نظیر روشهای تایس و جیکوب مورد بررسی قرار گرفته است. جهت این امر از چند سری داده های پمپاژ مربوط به دشتهای مختلف کشور استفاده شد. برای روش الگوریتم ژنتیک و همچنین روش تایس، کدنویسی صورت گرفت و این برنامه ها روی تمام داده ها اجرا شد. همچنین روش تایس و جیکوب به صورت دستی نیز روی تمام داده ها به انجام رسید. در نهایت نتایج تمام این روشها و نقاط ضعف و قوت آنها نسبت به هم مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه حاصل بر دقت و کارایی روش الگوریتم ژنتیک در تخمین پارامترهای هیدرولیکی آبخوان در تحلیل داده های پیزومترها، دلالت دارد، بطوریکه دقیق ترین نتایج، بدون حساسیت به حدسهای اولیه برای پارامترها را بدست می دهد و نتایج آن کاملاً قابل اعتماد است. اما تحلیل داده های چاهها، به نتایج دور از واقعیت منجر می گردد. با بهبود دامنه جستجو در الگوریتم ژنتیک ، نتایج تحلیل چاهها بهبود یافت، اما بازهم از دقت کافی برخوردار نیست. بهبود دامنه جستجو، در نتایج تحلیل داده های پیزومترها تغییر قابل توجهی ایجاد نکرد و نتایج آن از همان ابتدا نزدیک به بهینه مطلق است. با این تفاسیر تا حد امکان باید از استفاده از داده های چاهها برای تخمین پارامترهای هیدرولیکی آبخوان، اجتناب نمود.