ارزشیابی فرایند ارزیابی اسناد، برای تعیین مدت زمان نگهداری آن ها است. شامل تصمیم گیری درباره ی این که ارزش طولانی مدت اسناد، هزینه ی نگهداری آن ها در آرشیو را توجیه می کند یا نه؟ ارزشیابی به علت این که تعیین می کند چه اسنادی را نگهداری و چه اسنادی را امحا کنیم اساس مسئولیت های آرشیوی است. برای پاسخ گویی به چالش های مطرح شده بوسیله ی شیوه-های سنتی ارزشیابی، تحقیقات بسیاری انجام گرفت و شیوه های جدیدی مطرح شد. با توجه به این که روش جدول بندی و سیاهه ی اسناد که هم اکنون در سازمان اسناد و کتابخانه ی ملی ایران مورد استفاده است، در بسیاری از کشورها مورد تجدید نظر قرار گرفته و یا حتی شیوه ی جدیدی به جای آن به کار برده شده است. در این پژوهش برای نشان دادن شیوه ارزشیابی که بتواند ضعف های این شیوه را مشخص و تاحدودی برطرف سازد، از طریق مطالعه ی تطبیقی پیمایشی به بررسی شیوه ی ارزشیابی به کار رفته در سازمان اسناد و کتابخانه ی ملی ایران و کتابخانه و آرشیو کانادا می پردازد. برای گردآوری داده ها از سیاهه ی وارسی محقق ساخته استفاده شده است. این پژوهش پس از توصیف جامعی از چگونگی فرآیند ارزشیابی در سازمان های مذکور، به تطبیق آن ها می پردازد. بر اساس مطالعات به عمل آمده در مورد ویژگی-های فرآیند ارزشیابی، سازمان اسناد و کتابخانه ی ملی ایران 30 درصد وکتابخانه و آرشیو کانادا 84 درصد موارد را دارا است. در مورد معیارهای ارزشیابی، در تحلیل عملکردی سازمان اسناد و کتابخانه ی ملی ایران 33درصد و کتابخانه و آرشیو کانادا صد در صد موارد یاد شده را دارا است. در مورد معیار تحلیل محتوی هر دو کشور تمامی معیارها را دارند. در پایان جهت بهبود وضعیت ارزشیابی پیشنهاد می شود سازمان اسناد و کتابخانه ی ملی ایران از روش های ارزشیابی کل به جز استفاده کند که ارزشیابی کلان کانادا نمونه ی مناسبی به نظر می آید.