یک مطالعه تجربی با طرح تصادفی، دوسر کور و متقاطع در مورد اروگرافی ترشحی با دو داروی آیودیکسانول (mgi/ml 320) و سدیم مگلومین دیاتروزوئیت( دیاتریزوئیت) (mgi/ml 760) در سگ انجام شد. هدف این مطالعه مقایسه کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از دو دارو پس از آناستوموز میزنای بود. در این بررسی شش قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم استفاده شد. قبل از جراحی، تمامی سگ ها هر دو دارو را در فاصله زمانی سه روزه به طور تصادفی دریافت کرده و در همه حیوانات تصاویر کنترل اروگرافی ترشحی پس از تززیق آیودیکسانول (با دوز 500 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم) و دیاتروزوئیت ((با دوز 850 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم) در دقایق 1، 5، 10، 15، 30 و 45 اخذ گردید. پس از جراحی با باز کردن محوطه شکمی، میزنای چپ نزدیک به ناحیه تریگون بریده شد و بلافاصله آناستوموز انتها به انتها با یخیه های ساده تکی توسط نخ 0/6 پلی دیاکسانون انجام گرفت. پس از جراحی در روز 90 رادیوگراف های مشابه در تمامی حیوانات گرفته شد. در پایان مطالعه، رادیوگراف های گرفته شده توسط یک رادیولوژیست که از نوع ماده حاجب به کار رفته بی اطلاع بود، به طور مستقل مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی آماری، اوروگرام های حاصله درجه بندی شدند.اوروگرامهای حاصل از آیودیکسانول در کلیه چپ و راست امتیازات بالاتری بدست آوردند. همچنین از نظر کیفی اوروگرام های مناسبتری توسط آیودیکسانول ایجاد شد.ولی از نظر آماری در دقایق 1، 5 و 15 پس از تزریق آیودیکسانول نفروگرام های بهتری در کلیه راست در مقایسه با دیاتروزوئیت بدست آمد و در کلیه چپ نفروگرام حاصله در دقیقه 1 در تزریق آیودیکسانول بهتر بود (05/0< p). در ارتباط با پیلوگرام ها در میزنای راست، آیودیکسانول در دقایق 1، 10 و 15 کیفیت بهتری داشت (05/0< p) اما در کیفیت پیلوگرام ها در میزنای چپ از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان ندادند. بر اساس این نتایج در مورد کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از آیودیکسانول و با توجه به منابع موجود که نفروتاکسیسیتی کمتری را در مورد مواد حاجب غیریونی و ایزوتونیک گزارش کرده است، می توان نتیجه گرفت که آیودیکسانول داروی بهتری برای اروگرافی ترشحی پس از آناستوموز میزنای در سگ می باشد.