مطابق اسناد بین المللی حقوق بشر و حقوق اسلامی مکالمات تلفنی افراد از مصادیق بارز حریم خصوصی آنها تلقی و مورد حمایت جدی واقع شده است و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز به تبعیت از آنها وفق اصل 25 استراق سمع مکالمات تلفنی را در غیر موارد قانونی ممنوع اعلام داشته و ماده 582 قانون مجازات اسلامی به عنوان ضمانت اجرایی نقض اصل مذکور برای متخلّف مجازاتی مقرّر داشته است و تبصره ی ماده 104 قانون آیین دادرسی کیفری نیز با توجه به عبارات« مگربه حکم قانون» مذکور در اصل 25 و« در غیر مواردی که قانون اجازه داده» مذکور در ماده582، موارد مجاز را به امنیت کشور و حقوق اشخاص مشروط به ضرورت آن به تشخیص قاضی محدود ساخته است. از طرفی پیشرفت فن آوری های کشف علمی جرایم، استفاده از فن کنترل و رهگیری مکالمات تلفنی متّهمین را در کشف اغلب جرایم ناقض امنیت عمومی شهروندان از جمله مزاحمت و تهدید تلفنی و ... و تعقیب و شناسایی و دستگیری عاملان ارتکاب قتل و آدم ربایی و جرایم سازمان یافته و جرایم اینترنتی و حتی شناسایی محل وقوع بزه و محل اختفاء مجرمین و در نتیجه تحصیل دلیل از این طریق علمی را اجتناب ناپذیر ساخته است. لیکن ارزش تحصیل دلیل حاصل از طریق کنترل و استراق سمع مکالمات تلفنی چه از نظر قانون حاکم و چه از نظر علمای حقوق جزا محل بحث و بررسی می باشد به همین دلیل نگارنده در پایان نامه ی حاضر در صدد بررسی موضوع از جهات مختلف با استمداد از پروردگار متعال و برخورداری از راهنماییهای ارزنده ی اساتید محترم راهنما و مشاور و بضاعت اندک علمی خود برآمده است و مطالب مربوط در پنج فصل تهیه و گردآوری شده است.