مطالعه حاضر به بررسی و مقایسه تاثیر روشهای رایج گفتاردرمانی و پکس بر رشد مهارتهای ارتباطی کودکان درخودمانده بی کلام 8-4 ساله پرداخت.روش شناسی: در این مطالعه 10 کودک درخودمانده بدون کلام شامل گروههای کنترل و آزمایش با روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و از لحاظ شاخصهای رشدی گوش کردن، زبان دریافتی،زبان بیانی،گفتار،شناخت و ارتباط اجتماعی با یکدیگر همتاسازی شده بودند. مداخله در هر دو گروه به مدت 3 ماه بطور 24 ساعت انجام شد. یافته: یافته ها نشان دادند که هر دو گروه در شاخصهای رشد پیشرفت داشتند اما رشد گروه آزمایش در مهارتهای گوش کردن،زبان دریافتی، شناخت و ارتباط اجتماعی بیشتر از گروه کنترل بود.نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که پکس در مقایسه با روشهای رایج گفتاردرمانی روش بهتری برای آموزش ارتباط به کودکان درخودمانده بدون کلام است و برای سایر کودکان درخودمانده می تواند بعنوان روش آموزشی مکمل در کنار سایر روشهای درمانی مانند گفتاردرمانی مورد استفاده قرار بگیرد و می تواند بعنوان زمینه ساز ، سازمان دهنده یا تسهیل کننده رشد مهارتهای ارتباطی حتی گفتار قبل از دریافت مداخلات گفتاردرمانی ، همزمان با آن و یا به تنهایی به عنوان یک روش ارتباطی جایگزین بکار رود. کلمات کلیدی: گفتاردرمانی، پکس، کودکان درخودمانده بدون کلام، مهارتهای ارتباطی، شاخص رشدی نیوشا