گردشگرى و توسعه پایدار شهرى

به طور کلى توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار، سازنده و نظام وار انسان با انسان (در ابعاد مختلف) و انسان با محیط (در بعد طبیعى - واکولوژیکى) آن مى‏ باشد. تعاملاتى که بر اثر آن در طول زمان شهر، از نظر زیست محیطى قابل سکونت، از نظر اقتصادى با دوام، از نظر اجتماعى همبسته و از نظر کالبدى زیبا ودیدنى مى‏ گردد. براین اساس مقاله پیش رو بر آن است تا اثبات گر این واقعیت باشد که گردشگر(1) به عنوان عنصرى هوشمند و انسانى و به منزله ورودى یک سیستم شهرى مى‏ تواند موجب اثرات مثبتى در ابعاد مختلف مکانى - فضایى و زمینه ساز توسعه پایدار شهر گردد. ضمن اینکه شهر و مدیران شهرى نیز در ارتباطى متقابل و در راستاى بستر سازى مناسب جهت حداکثر بهره ‏گیرى از مزایاى مذکور، ناگزیر از تأمین ساخت ها، زیر ساخت ها و تعریف کارکردهاى مناسب و متناسب در شهر و پسکرانه(2) آن مى‏ باشند. - ایجاد یک باور ذهنى مناسب در میان مردم، برنامه ریزان و مدیران درخصوص نقش و اهمیت گردشگرى(3) در توسعه پایدار شهر. - تدوین ضوابط و تهیه طرحهاى هادى - جامع و یا ساختارى - راهبردى شهرها متناسب با نیاز فراغتى شهروندان و روحیه تنوع‏ طلبى گردشگران. - و سرانجام ؛ تعهد اخلاقى و التزام عملى مدیران شهرى درتأمین منابع مالى و اجراى پروژه‏ هاى توریستى پیشنهادى در طرح­هاى شهرى مصوب و تشکیل واحد گردشگرى شهرى در شهرداری ها. سطوح سه گانه پیشنهادى این مقاله را در راستاى تبدیل یک محیط ادارکى (یک باور ذهنى) به یک محیط کارکردى یا (حقیقت عینى) و با آرمان دست یابى به توسعه پایدار شهر از منظر گردشگر و صنعت گردشگرى تشکیل مى‏ دهد.