کاربرد روش ناهمسانی پذیرفتاری مغناطیسی (AMS) در تفسیر تحولات سنگ‌های متاپلیتی درجه بالای مجموعه دگرگونی شترکوه (به سن نئوپروتروزوئیک پایانی)

مجموعه دگرگونی – آذرین شترکوه که در 80 کیلومتری جنوب­خاور شاهرود رخنمون دارد، طیف وسیعی از سنگ­های آذرین و دگرگونی نئوپروتروزوئیک­پایانی نظیر متاپلیت­ها، متابازیت­ها، متاکربناته، متاپسامیتی و گابرو، الیوین­گابرو و دیوریت را شامل می‎شود. در این پژوهش تغییرات پارامترهای مغناطیسی سنگ­های متاپلیتی درجه بالای این مجموعه در طی فرایندهای میگماتیت­زایی و گرانیت­زایی مورد برسی قرارگرفته است. نتایج حاصله نشان می­دهد میانگین بزرگای پذیرفتاری مغناطیسی (Km) در طی فرایندهای ذکرشده از µSI 650 به µSI3 تنزل پیداکرده است. این کاهش بازتاب تغییرات کانی­شناسی و سنگ‎شناسی از جمله تخریب بیوتیت در طی واکنش­­های تخریب شیمیایی – آبزدایی و تبدیل بیوتیت به اورتوکلاز یا مسکویت درگذر از تحول گنیس به گرانیت می­باشد. گارنت، بیوتیت و به مقدار کمتر کانی­های اوپک (ایلمنیت یا مگنتیت) حامل­های مهم رفتار مغناطیسی سنگ­های مورد مطالعه هستند. میانگین ناهمگنی مغناطیسی تصحیح‌ شده از 008/1 تا 45/1 و همچنین مقدار پارامتر شکل این سنگ­ها از 44/0- تا 96/0 متغیّر است. بر اساس تفسیر فابریک­های مغناطیسی اکثر بیضوی­های مغناطیسی مربوط به گنیس­ها، کلوچه­ای شکل هستند. برگواره­های مغناطیسی به‌دست‌آمده از تعبیر و تفسیر داده­های مغناطیسی با برگواره‎های مغناطیسی اندازه­گیری شده در صحرا مطابقت خوبی نشان می­دهد.