چشم‌انداز کارست به‌مثابۀ شاخص استقراری در منطقۀ کامیاران (گذشته و اکنون)

همواره چگونگی اثر عوامل طبیعی بر جوامع انسانی و مقدار اثرپذیری انسان از محیط‌های طبیعی یکی از بحث‌های مطرح در علوم جغرافیایی بوده است. در این بررسی، به چگونگی اثر کارست بر الگوهای شاخص استقراری در منطقة کامیاران پرداخته شده است. براین‌اساس، سه الگوی شاخص استقراری شامل الگوهای غارنشینی، نیمه‌کوچ‌نشینی و یک‌جانشینی از راه گردآوری داده‌های مربوط به هریک، تهیة نقشه و تحلیل روابط فضایی آنها با قلمروهای کارستی و غیرکارستی، بررسی شده است. براساس نتایج این پژوهش، الگوهای غارنشینی و نیمه‌کوچ‌نشینی تطابق زیادی با قلمروهای کارستی منطقه داشته‌اند؛ اما الگوی یک‌جانشینی به‌صورتی متفاوت، از ساختارهای کارستی اثر پذیرفته است. نبود شرایط مناسب در داخل قلمروهای کارستی سبب پراکندگی شدید نقاط سکونتگاهی شده است. به‌طورکلی، شواهد نشان می‌دهد درمقایسه‌با قلمروهای غیرکارستی منطقه که انسان باتوجه‌به قابلیت محیط و دخل و تصرف در آن، شرایط را برای زیست فراهم کرده، در قلمروهای کارستی به‌دلیل پیچیدگی شرایط ژئومورفیک و هیدرولوژیک غالباً انسان تابع شرایط موجود بوده است.