چارچوب سیاست فرهنگی بین‌المللی‌شدن آموزش عالی در ایران؛ پژوهشی آمیخته

بین‌المللی‍شدن به‌عنوان موضوعی اصلی و پدیده‍ای گسترده در آموزش عالی تبدیل شده است. یکی از جنبه‍های سیاست‌گذاری در این حوزه  توجه به ابعاد فرهنگی بین‌المللی‍شدن آموزش عالی است که  شرایط را برای پذیرش این پدیده آماده و از برخورد تضادها جلوگیری می‍کند. با توجه به اهمیت مباحث فرهنگی و نقش بازتولیدی فرهنگ در آموزش عالی این مقاله به‍دنبال پاسخ به این پرسش است که از منظر فرهنگی برای بین‌المللی‍شدن آموزش عالی چه الزاماتی مورد نیازاست؟ برای پاسخ به این پرسش از  روش تحقیق آمیخته (کیفی و کمّی) استفاده شد. در مرحله کیفی با 13نفر از خبرگان و مدیران بین‌الملل دانشگاه مصاحبه نیمه‍ساختاریافته صورت گرفت و سپس داده‍های آن توسط روش تحلیل محتوای استقرایی، بررسی شد. در مرحله کمّی نیز پس از تحلیل داده‍های کیفی و مشخص‍شدن مؤلفه‌های اصلی،یک پرسش‌نامه محقق‍ساخته بین مدیران بین‌الملل، کارشناسان و خبرگان آموزش عالی توزیع شد و داده‍های آن با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی موردتحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد که برای ارتقاء بین‌المللی‍شدن آموزش عالی ایران باید به اتخاذ سیاست فرهنگی در سطوح حکمرانی، محیط بین‌الملل، محیط داخلی (فرهنگ ملی) و دانشگاه و مراکز آموزش عالی به‍صورت توأمان اقدام و در هر مورد می‍بایست سیاست‌های مناسبی اتخاذ کرد. پیشنهاد اصلی این مقاله در قالب یک الگوی جامع  و کل‍گرا مبتنی بر همه سطوح و محیط دور و نزدیک آموزش عالی ارائه شده است.