پی‌گیری سه ماهه تاثیر دو روش تمرین درمانی در ناپایداری سگمنتال مهره‌های کمری

چکیده مقدمه: تاثیر روش‌های مختلف تمرین درمانی در درمان ناپایداری سگمنتال مهره‌های کمری با پی‌گیری زمانی مختلف از چالش‌های مطرح در این گروه از بیماران می باشد. لذا هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش تمرین درمانی دردرمان این بیماران با پی‌گیری سه ماهه بود. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 24 بیمار 18 تا 45 ساله با علائمی از ناپایداری سگمنتالی مهره‌های کمری شرکت داشتند. بیماران به طور تصادفی در دو گروه قرار داده شدند. گروه اول، فقط تمرین‌های روتین را انجام دادند و گروه دوم تمرین‌های روتین را به ‌همراه تمرین‌های ثبات‌دهنده( ) به مدت 8 هفته و سه ماه پس از درمان ادامه دادند. متغیرهای مورد بررسی شامل تحمل عضلات فلکسور، اکستانسور، فلکسورهای جانبی راست و چپ، درد، ناتوانی عملکردی و دامنه حرکت بود که در سه مرحله پیش از درمان، 8 هفته و پی‌گیری سه ماه پس از درمان اندازه‌گیری شدند. برای آنالیز داده‌ها از آزمون‌های K-S و Repeated Measurement استفاده شد. نتایج: پس از درمان، دامنه حرکتی فلکسیون و زمان تحمل عضلات فلکسور، اکستانسور، جانبی راست و چپ تنه در گروهی که تمرین‌های ثبات‌دهنده را انجام داده بودند در مقایسه با تمرین‌های روتین تنها، افزایش و متغیرهای درد و ناتوانی عملکردی کاهش بیشتری نشان دادند. اختلاف میانگین بین گروه‌ها در این پارامترها پس از 8 هفته درمان به حد معنی‌دار رسید (001/0=p ). روند کاهش درد و ناتوانی عملکردی و همچنین افزایش تحمل عضلانی در تمرینات ثبات دهنده نسبت به تمرینات روتین در پی گیری سه ماهه پس از درمان هم بیشتر بوده است. نتیجه‌گیری: تداوم تمرینات ثبات‌دهنده به همراه تمرینات روتین در کاهش درد و افزایش میزان توانایی عملکردی و تحمل عضلانی با توجه به ماندگاری تاثیر آن در مدت سه ماه پس از درمان در بیماران با ناپایداری سگمنتال مهره‌های کمری موثرتر از تمرینات روتین به تنهایی است. لذا در درمان این بیماران این روش تمرین درمانی را به درمانگران توصیه می‌کنیم.