پیش بینی بلندمدت سهم بهینه انرژی‌های تجدیدپذیر از کل انرژی در قالب یک الگوی رشد پایدار: مورد ایران (1387-1420)

در دوران اخیر اهمیت توسعه استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و جایگزینی انرژی‌های فسیلی با این نوع انرژی بر هیچ محقق و دولتی پوشیده نیست. هدف اصلی این تحقیق توسعه نظری یک الگوی رشد تعمیم یافته با تفکیک انرژی به انرژی‌های فسیلی و تجدیدپذیر می‌باشد. پس از حل الگوی نظری بسط داده شده و بررسی نتایج حاصل از الگو، سهم انرژی‌های تجدیدپذیر از کل انرژی در طول زمان برای دوره (1420 – 1387) پیش‌بینی شده است. با توجه به محاسبات صورت گرفته، سهم بهینه برق تولیدی از منبع انرژی‌های فسیلی برای اقتصاد ایران در سال 1420 باید 51 درصد و سهم انرژی‌های تجدید پذیر 49 درصد از کل برق تولیدی می باشد. این در حالی است که با توجه به داده‌های سال 1387 تنها 2 درصد از برق تولیدی توسط منابع انرژی تجدیدپذیر تولید می‌شود و 98 درصد از برق توسط انرژی‌های فسیلی تولید می‌شود. به منظور برنامه‌ریزی جهت رسیدن به درصد بهینه محاسبه شده در این تحقیق، تولید انرژی‌های تجدیدپذیر باید سالانه رشدی معادل با 3/3 درصد داشته باشد.