پایش تغییرات کاربری اراضی با استفاده از تکنیک سنجش از دور (مطالعة موردی: شهرستان شهریار)

عدم تعادل فضایی و توسعه فیزیکی ناموزون در گستره مناطق به ویژه در محدودة شهرهای بزرگ، باعث شده پایش تغییرات کاربری زمین و هدایت آن در راستای کاهش آثار سوء در کوتاه­ مدت و بلند مدت اصلی­ترین دغدغه سیاست­گذاران و برنامه­ریزان باشد. هدف از این تحقیق، پایش تغییرات کاربری اراضی زراعی شهرستان شهریار با سه روش حداکثر احتمال (MLC)، شبکه عصبی (NNC) و   ماشین­بردار پشتیبان (SVM)، طی بازة زمانی (1366- 1388) با استفاده از داده­های رقومی لندست است. نتایج تحقیق نشان داد که توسعه شهری منطقة طی دورة 22 ساله، روندی افزایشی ولی اراضی کشاورزی روندی کاهشی داشته است. تغییرات کاربری کشاورزی با روش­های ماشین­بردار پشتیبان، شبکه عصبی و حداکثر احتمال، نشان داد که این کاربری به ترتیب به میزان  37، 26 و 25% کاهش داشته است. همچنین نتایج روش­های ماشین­بردار پشتیبان و شبکه عصبی به ترتیب نشان­دهنده افزایش 57 و 41 درصدی کاربری­های شهری بوده، در حالی که روش حداکثر احتمال، کاهش 4 درصدی این کاربری را نشان می­دهد، که نشان دهنده ضعف برآوردهای محاسباتی این روش می­باشد.