واکاوی مدیریت بحران در هویت سیستمی معماری و شهرسازی معاصر ایران

مقدمه و هدف پژوهش: شناخت بحران نیازمند سیستمی کردن تئوری‌ها می‌باشد. امروزه مدیریت بحران در حوزه‌های کالبدی معماری و شهرسازی، محور توجه اکثر معماران و شهرسازان قرار گرفته است، در حالی که بحران‌های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در این حوزه مغفول مانده است. بحران فرهنگی به عنوان اساس سایر بحرانها، موضوعی است که بیش از پیش باید مورد توجه قرار بگیرد و بدون نگرش سیستمی در جهت سازماندهی معماران، اقتصاددانان، جامعه شناسان و سیاست مداران، نمی توان از این بحران عبور کرد. روش پژوهش: کتابخانه ای و تحلیلی یافته‌ها:پژوهش حاضر با تکیه بر نگرش سیستمی در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و با مقایسه سه روش بنیادین، طیفی و مدیریت بقا در مدیریت بحران، روش تحقیق در بحرانهای معماری را از نوع بنیادین معرفی کرده و بحران‌های مذکور  را در بعد از انقلاب اسلامی در حوزه مسکن را که ریشه در پارادایم فردگرایی غربی دارد؛ مورد واکاوی قرار داده است. نتیجه گیری: نگرش کلان نگر در حوزه مدیرت بحران در معماری و شهرسازی از موضوعاتی است که بیش از پیش باید بدان پرداخته شود و تا زمانی اندیشه حکمی به عنوان روح سیستم در ایجاد ساختار بین اجزای سیستم( معماران، اقتصاددانان، سیاست مدران و جامعه شناسان) نقش نداشته باشد؛ کارکرد سیستم معماری و شهرسازی  محصولی عبث، گنگ و بی فایده خواهد بود.