واژه‌های فارسی در دست‌‌نویسی مشکول از تفسیر سورآبادی

فارسی‌زبانان در دورۀ اسلامی از خط عربی برای نگارش آثار خود استفاده کردند. برخی کاستی‌ها در این خط موجب شده است تا شماری از ضبط‌ها و ویژگی‌های زبانی، مخصوصاً در حوزۀ مصوّت‌ها و برخی صامت‌های خاص زبان فارسی، در آن خط منعکس نشود و بخشی از پژوهش‌های زبان‌شناختی مرتبط با زبان فارسی با کاستی‌هایی روبه‌رو شود. از سویی، آگاهی ما از ضبط بسیاری از واژه‌ها منحصر به شماری از لغت‌نامه‌ها است که بیشترآن‌ها متأخّرند، و بعضاً توسّط افرادی که گویشور فارسی نیستند نوشته شده‌اند. از سویی دیگر خوشبختانه در ادوار مختلف، نسخه‌هایی نگاشته شده که در آن‌ها حرکت‌گذاری حروف به دقّت انجام شده است و می‌توان از آن‌ها در تکمیل مطالعات زبانی بهره برگرفت. در این نوشته، یکی از این نسخه‌های مشکول که دست‌نویسی کهن از تفسیر سورآبادی است، مورد تحقیق قرار گرفته و ضبط واژه‌های دیریاب و شماری از ضبط‌های نسخه که با لغت‌نامه‌ها متفاوتند، بررسی شده است.