وابستگی به مت‌آمفتامین و بازتوانی مغزی؛ آیا بیماران وابسته به مت‌آمفتامین مانند افراد دچار صدمه یا سکته مغزی نیازمند بازتوانی شناختی هستند؟

به خاطر دارم که در سال‌های ابتدایی دانشکده‌ی پزشکی، این‌گونه به ما آموزش می‌دادند که «نورون‌ها» به عنوان سلول‌های بسیار تخصص‌یافته، فاقد توانایی تقسیم و یا ترمیم هستند. به همین دلیل آسیب‌های وارد شده به بافت‌های عصبی غیرقابل اصلاح است. اما دانش علوم اعصاب در دهه‌ی گذشته نشان داد که سلول‌های عصبی نه تنها توانایی ترمیم دارند، بلکه حتی در مواردی به وسیله‌ی سلول‌های بنیادین جایگزین می‌شوند. این توانایی خارق‌العاده‌ی سیستم عصبی که اصطلاحاً «انعطاف‌پذیری» یا «پلاستی‌سیتی» خوانده می‌شود، فرصت‌های بی‌نظیری برای بهبود خروجی‌های درمانی در قالب مداخلات «بازتوانی عصبی» ایجاد نموده است. بیماری‌هایی نظیر آسیب تروماتیک (ضربه‌ای) مغزی یا TBI، سکته‌های مغزی، ام اس، انواع دمانس، اسکیزوفرنیا و اختلالات تکاملی مانند اختلالات طیف اتیسم، بیشترین بهره را از این مداخلات می‌برند. شواهد مربوط به اثربخشی بازتوانی‌های عصبی در این بیماری‌ها روزبه‌روز، رو به گسترش است.