هنجاریابی مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبری در دانشجویان رشته پرستاری و مامایی

زمینه و هدف: مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبری فیشر و همکاران یک ابزار خودسنجی است که شامل 52 گویه می ‌ باشد. هدف پژوهش حاضر، هنجاریابی مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری بود. روش کار: جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی بودند. از این میان با استفاده از نمونه ‌ گیری طبقه ‌ ای نسبتی (بر حسب جنسیت)، نمونه ‌ ای به حجم 224 نفر (27 درصد مرد و 73 درصد زن) انتخاب شد. ابزار مورد استفاده مقیاس آمادگی یادگیری خودراهبری بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع مطالعات روان‌سنجی بود. به منظور احراز روایی پرسشنامه از روایی محتوایی و روایی سازه (تحلیل عاملی اکتشافی)، و برای احراز پایایی از روش ضریب همسانی درونی (آلفای ﮐﺭﻭﻧﺑﺎﺥ) استفاده شد. یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار نمره خودراهبری برای کل دانشجویان به ترتیب برابر 99/176 و 41/25 بود. از پرسشنامه خودراهبری 3 عامل، خودمدیریتی، رغبت برای یادگیری، و خودکنترلی استخراج شد که 5/34 درصد کل واریانس را تبیین ‌کرد. آلفای کرانباخ برای کل پرسشنامه و عامل ‌ های مذکور به ترتیب 92/0، 88/0، 82/0، 79/0 به دست آمد. در کل مقیاس خودراهبری یادگیری بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. همچنین در مقایسه عامل ‌ های خودراهبری، بین دختران و پسران تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری Fisher و همکاران، از روایی و پایایی لازم برای شناسایی قابلیت ‌ های یادگیری خودراهبر برخوردار می‌باشد.