نگاهی به شعر نو تغزلی و شاعران صاحب سبک آن

    بر اثر تحوّلاتی که در  در دنیای معاصر روی داد، نگاه شاعران به عشق تغییر یافت و در نتیجه در شعر نو تغزلی دگرگونی­هایی به وجود آمد. به طوری که، عشق آن مضمون بزرگ، به دور از مفهوم نازل خود، و به دور از خواهش تن به عشق انسانی و از قلمروی فردی به پهنه­ی اجتماعی و از زمانه به زمان و تاریخ گسترش یافت. از این رو می­بینیم که شعر نو تغزلی در آثار شاعران بزرگ و صاحب سبک معاصر شیوه‌های مختلفی پیدا کرد. در این پژوهش بر آنیم تا به شیوه­ی تحلیلی و توصیفی این نکته را مورد بررسی و مداقّه قرار دهیم، تا ببینیم این تحوّلات در شعر نو تغزلی کدام یک از شاعران بنام معاصر تأثیر گذاشته و این دگرگونی­ها در شعر آن ها  به چه نحو بوده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است  که نیما یوشیج با تغییراتی که در صورت و معنای شعر فارسی ایجاد کرد، توانست سبک جدیدی را بیافریند. این شیوه­ی جدید بیش از همه در آثار فریدون تولّلی جلوه‌گر شد. عاشقانه‌های شاملو به گونه مثلثِ شاعر، معشوق و اجتماع شکل پذیرفته و در سراسر تغزل های وی،تکاپویی پیوسته در یگانگی با معشوق، اجتماع و در نهایت همه­ی انسان­ها دیده می‌شود. عاشقانه‌های سهراب سپهری از لحاظ نظام نظری و معناشناسی و نظام زیبایی‌شناسی، مبتنی بر جهان نگری و ادراکِ عاطفی احساسی وزیباشناختی کاملاً متفاوت با پیشینه عاشقانه‌سرایی پارسی است.