نوروهورمونها و بیومارکرهای قلبی

تروپونین I و T مارکرهای ویژه مربوط به آسیب دیدگی ، ایسکمی و نکروز میوکارد هستند. تروپونین قلبی I  حساستر از تروپونین قلبیT  است. کاربردهای اصلی آن شامل موارد مشکوک به انفارکتوس میوکارد، مسمومیت میوکارد (از جمله مسمومیت ثانویه نسبت به دوکسوروبیسین)، میوکاردیت و تروماهای غیر نافذه به قلب (از جمله تصادف با اتومبیل) می باشد. انواع روشهای سنجش تروپونین قلبی I   انسانی برای سگ و گربه قابل استفاده هستند. اما به علت عدم استاندارد سازی، مقایسه نتایج حاصل از دستگاه های مختلف دشوار میگردد.  این روشها را می توان با استفاده از سرم یا پلاسمای به دست آمده از هپارین، EDTA و یا حتی خون کامل به کار بست. اگر امکان اندازه گیری این پارامترها در عرض 12 ساعت بعد از نمونه گیری وجود ندارد، نمونه ها را بایستی منجمد کرد. افزایش تروپونین قلبی I در بیماریهای متنوع قلبی و غیر قلبی رخ میدهد. لذا تشخیص واقعی و قطعی، پیش آگهی و توصیه های درمانی بر اساس آن امکان پذیر نیست. با این وجود افزایش تروپونین قلبیI  ممکن است اطلاعات مکملی در تفسیر نوار قلب، رادیوگرافی و اکوکاردیوگرافی فراهم سازد. از سوی دیگر اندازه گیری آن به طور سریال و بررسی سیر تغییرات ان می تواند ارزش بیشتری نسبت به یک بار اندازه گیری داشته باشد. Atrial Natriuretic Peptide (ANP)  و (BNP) B-type Natriuretic Peptide  توسط بافتهای میوکارد و در پاسخ به افزایش فشار و کشیدگی دیواره تولید میشوند و مارکرهای اختلالات قلبی و نارسایی قلب محسوب مسی شوند. این روشها توانایی تفکیک علل قلبی و غیر قلبی دیس پنه را دارند. همچنین برای پیش بینی روند بیماری و پایش پاسخها نسبت به درمان مفید هستند. اندازه گیری ناتری یورتیکها در دامپزشکی یک پدیده نسبتا جدید است و همواره در بهره گیری از روشهای جدید و تا احراز اعتبار لازم بایستی رعایت احتیاط در نظر گرفته شود. مطالعات بیشتری لازم است تا ارزش پیشگویی و مراقبتهای درمانی از آنها روشن گردد.