نوجهانی‌شدن صلح‌جویانه(صلح سیاره‌ای): چارچوبی تئوریک از مفهوم صلح ایرانی در روابط بین‌الملل

در بستر مفهومی نظریه‌های هنجاری روابط بین‌الملل، یکی از مهم‌ترین دغدغه‌ها رسیدن به صلح  در جامعه جهانی است. از نظریه‌های هنجاری تانظریه‌های انتقادی و لیبرالیسم وحتی برخی از گرایش‌های فکری نظریه واقع‌گرایی توجه به صلح  وبسط گسترش آن همواره درمیان اندیشه‌ورزان روابط بین‌الملل حائزاهمیت بوده است. این پژوهش، با معرفی نظریه نوجهانی‌شدن، این اعتبار را قائل شده است که درک مفهومی از صلح                 می‌تواند دارای نگرشی خاص و ایرانی باشد. مقاله در نوجهانی‌شدن، فرض را بر این گذاشته‌ است که توجه صرف انسان‌محور در محیط جهانی نمی‌تواند منعکس‌کننده و پدیدآورنده صلح در سیاره‌ای به نام زمین باشد و باید در این فضا توجه انسان‌محور در گستره‌ای وسیع‌تر و جهانی با تمامی وسعت و موجودات زنده آن ارزیابی شود تا بتوان به صلح پایدار و نه صلح مثبت، صلح مسلح و یا مفاهیم ما به ازای این چنین رسید؛ چرا که اگر بتوان با اهمیت یافتن موضوع زمین و حفظ و بقای آن درمیان انسان‌ها آن را نهادینه کرد، طبیعتاً به کل جامعه جهانی و در فضای روابط بین‌الملل میان دولت‌ها، نهادها و موسسات بین‌المللی نیز بسط خواهد یافت و صلح مفهومی پایدار را با اشکالی جدید و نوین که مقاله تحت عنوان نوجهانی‌شدن در نگرش تئوریک ایرانی معنا کرده‌، به وجود خواهد آورد. این پژوهش با رویکردی تحلیلی-توصیفی و طرح این پرسش که محتوای علمی صلح ایرانی چیست، به امکان‌سنجی جنبه‌های نظری آن پرداخته و ضمن نقد و بررسی مفاهیم صلح در نظریه‌های روابط بین‌الملل و ارتباط آن با نگرش جهانی‌شدن به نوجهانی‌شدن صلح‌جویانه(صلح سیاره‌ای) تغییر عزیمت داده و انگاره‌ها و نشانه‌های صلح پایدار را با اتکا به مفهوم نوجهانی‌شدن با نگرشی ایرانی  مورد مداقه قرار داده است.