نقش سندرم متابولیک در بروز دیابت و اختلال تحمل گلوکز

مقدمه: چنین به نظر می‌رسد که دیابت آخرین مرحله سیر سندرم متابولیک است. هدف این مطالعه تعیین اهمیت سندرم متابولیک و اجزای آن در پیدایش دیابت است. مواد و روش‌ها: در مرحله دوم مطالعه قند و لیپید تهران (TLGS)، تا دی ماه سال 1382، 3995 فرد بالای 20 سال (2353 زن) که داروهای ضد لیپید مصرف نمی‌کردند برای بار دوم مورد پیگیری قرار گرفتند. در این مطالعه همگروهی، سندرم متابولیک در ابتدای پیگیری براساس معیار تشخیصی NCEP به صورت وجود 3 یا بیش از 3 مورد از معیارهای زیر تعریف شد: چاقی شکمی، تری‌گلیسرید سرمی بالا، HDL-C سرمی پایین، پرفشاری خون و قند ناشتای بیش از mg/dL 110. دیابت به صورت قند ناشتای سرم بیشتر یا مساوی mg/dL 126 یا قند سرم بیشتر یا مساوی mg/dL200 دو ساعت پس از مصرف گلوکز، یا استفاده مرتب از داروهای کاهش دهنده قند خون تعریف شد. بروز دیابت پس از پیگیری، بین افراد غیردیابتی که در ابتدای مطالعه مبتلا به سندرم متابولیک بودند و افراد شاهد سالم مقایسه شد. از آزمون‌های مجذور کای، رگرسیون لجستیک (با تعدیل برای سن و جنس) و آنالیز ROC برای ارزیابی اثر سندرم متابولیک و هر یک از عوامل خطر به تنهایی در پیدایش دیابت استفاده شد. یافته‌ها: میانگین زمان پیگیری 2/3 سال بود. در این مدت 117 نفر که قبلاً دیابتی نبودند به دیابت مبتلا شدند (4%). بروز دیابت قندی جدید در افرادی که قبلاً دیابتی نبودند ولی سندرم متابولیک داشتند، بیش از افراد سالم بود (8% در مقابل 3/2%، 001/0p