نقش سازمان‌های ایمان‌محور در مدیریت و توسعۀ پایدار محله‌های شهری مورد شناسی: محله‌های منطقۀ 1 شهر تهران

به‌طورکلی، آنچه در ادبیات علمی داخل و خارج کشور مغفول مانده است، نقش سازمان‌های ایمان‌محور در مدیریت و توسعۀ پایدار محله‌های شهری است. این سازمان‌ها که به دو دستۀ قدسی و غیرقدسی تقسیم می‌شوند، به دلیل ظرفیت ایمانی‌شان دارای اثربخشی مضاعف نسبت به دیگر سازمان‌ها هستند. از یک طرف این سازمان‌ها همواره زمینه‌ساز و تقویت‌کنندۀ هویت، خاطره‌های معنوی و حس تعلق به مکان، مشارکت و تقسیم کار در شهرها و محله‌های مختلف جهان‌اند و از طرف دیگر به دلیل گستردگی ابعاد و تغییر ماهیت مسائل شهری و محله‌ای و پیچیدگی این مسائل، جامع‌نگری و توجه به ابعاد و جنبه‌های مختلف مسئله به منظور حل پایدار آن‌ها (از جمله توجه و آگاهی به اثرات عملکردی اجتماعی-اقتصادی، آموزشی و زیست‌محیطی این نوع سازمان‌های محلی) را اجتناب‌ناپذیر ساخته است. از این رو یکی از کارآمدترین ابزار‌های اجرایی سیاست‌های دولتی، سازمان‌های غیرانتفاعی هستند و سازمان‌های ایمان‌محور بارزترین جلوۀ این سازمان‌هایند که به دلیل انگیزه‌های درونی و ایمانی‌شان به‌طور مضاعف ظرفیت اجرای خط مشی‌ها را دارند. در این مقاله، سنخیت و نقش و عملکرد سازمان‌های ایمان‌محور با سازمان‌های محله‌محور در محلات منطقۀ یک شهر تهران در مدیریت و توسعۀ پایدار محله‌های شهری بررسی می‌شود. نقش سازمان‌های ایمان‌محور در مدیریت و توسعۀ پایدار محله‌های منطقه یک شهر تهران بدین قرار است: از حیث مفهومی و عملکردی، سازمان‌های ایمان‌محور با سازمان‌های محله‌محور در محله‌های منتخب منطقۀ یک شهر تهران قابل انطباق و سنخیت با همدیگر هستند و این امر موجب تقویت مدیریت و توسعۀ پایدار محله‌ای شده است. شناخت، آگاهی، تعلیم و توجه در زمینه‌های خدمات اجتماعی - آموزشی، زیست‌محیطی به‌ویژه نیازهای اساسی ساکنان از مهم‌ترین وجوه کارکردی سازمان‌های ایمان‌محور (البته با سازمان‌های محله‌محور) هستند که باعث شکل‌گیری و تقویت مدیریت و توسعۀ پایدار محله‌ای در محدودۀ مورد مطالعه (محلات منطقۀ 1 تهران)گردیده است. سازمان‌های کامیونیتی‌محور و سازمان‌های ایمان‌محور در کاهش مشکلات ناشی از فقر شهری مؤثرند. ناکافی بودن و نامشخص بودن سام‌ها، هم در ایران و هم در محدودۀ مورد مطالعه و در نتیجه عدم تشخیص دقیق این سازمان‌‌ها از دیگر سازمان‌های کامیونیتی‌محور.