نقش راهبردهای خودنظم‌ بخشی و توانایی خودمهارگری در تبیین سبک‌ های حل مسئله

مقدمه: توانایی حل مسئله به عوامل متعددی بستگی دارد که از بین این عوامل مختلف، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه راهبردهای خودنظمبخشی و ظرفیت خودمهارگری با سبک های حل مسئله انجام شد.  مواد و روش ها: جامعه مورد مطالعه را تمامی دانشجویان دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 91-1390 تشکیل میدادند که از میان آن ها نمونهای به حجم 187 نفر(91 پسر و 96 دختر) با روش نمونهگیری تصادفی خوشهای انتخاب و سه پرسش نامه راهبردهای خودنظمبخشی، خودمهارگری، و سبک های حل مسئله را تکمیل کردند. یافته های پژوهش: بین سبک های حل مسئله انطباقی با راهبردهای خودنظمبخشی شناختی، تمرکز بر موقعیت، تمرکز بر تغییر عاطفه، کاهش عاطفه منفی و افزایش عاطفه مثبت؛ و بین مجموع سبک های حل مسئله غیر انطباقی با راهبرد خودنظمبخشی و کاهش عاطفه منفی رابطه مثبت معنادار وجود داشت. بین ظرفیت خودمهارگری با سبک های انطباقی حل مسئله رابطه مثبت و با سبک های درماندگی، مهارگری، اجتناب و غیر انطباقی حل مسئله رابطه منفی معنادار وجود داشت. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد متغیرهای راهبرد افزایش عاطفه مثبت و ظرفیت خودمهارگری قادرند 13 درصد از واریانس سبک های حل مسئله انطباقی دانشجویان را تبیین کنند و متغیرهای راهبرد افزایش عاطفه مثبت، راهبرد تمرکز بر تغییر عاطفه و ظرفیت خودمهارگری قادرند 14 درصد از واریانس سبک های حل مسئله غیر انطباقی دانشجویان را تبیین کنند.  بحث و نتیجهگیری: بر اساس یافته های این پژوهش به هنگام آموزش مهارت های حل مسئله در هر حوزه ای لازم است که ویژگی ها و مهارت های تاثیرگذار بر آن ها مثل راهبردهای خودنظمبخشی و ظرفیت خودمهارگری مورد تاکید قرار گیرند.