نقش تکنولوژی های بومی در کیفیت فضاهای مسکونی

متأسفانه علیرغم پیشرفت دانش و توان مهندسی و تکنولوژی ساخت، هیچکدام نتوانسته است در بالا بردن کیفیت فضاها و ارزش‌های معماری متناسب با زندگی انسان معاصر کمک شایانی کند؛ به گونه‌ای که فضاهای معماری امروز به فضاهایی تک بعدی و فاقد معنا تبدیل شده‌ و کیفیات یکسانی پیدا کرده‌اند. علاوه بر این، تکنولوژی موجب شده، بر خلاف تفاوتهای فرهنگی، اقلیمی، بومی که در محیط موجود می‌باشد، بناها در نقاط مختلف کشور یکسان شده‌ و آنچنان تفاوتی با هم نداشته باشند. این موضوع، موجب تقلیل کیفیت فضاها گشته و باعث شده، فضاها آنچنان دلچسب و مطبوع نباشند و کیفیت فضاها از بین برود؛ درحالیکه با دقت در مسکن سنتی ایرانی که بر اساس تکنولوژی بومی شکل گرفته است به این موضوع پی می‌بریم که می‌توان با استفاده از تکنولوژی بومی در تمام نقاط خانه، حال و هوا و کیفیت‌های متفاوتی را بسته به کاربرد آن فضا بوجود آورد. یکی از راه‌های دست‌یابی به این کیفیت‌های از دست رفته، رجوع به تکنیک‌ها و روش‌های ساخت است که با توجه به جزئیات، مصالح و همچنین هم‌نشینی آنها و ترکیب مناسب اجزاء بتوان به سمت کیفیت مطلوب در خانه معاصر رسید. این کیفیات در معماری بومی ایرانی تجلی پیدا کرده است که در صورت توجه به آن می‌توان در طراحی مسکن امروز از آن استفاده کرد. بدین منظور در این مقاله با یک مطالعه اکتشافی نسبت به موضوع اصلی؛ بوم، به تکنولوژی و معماری بومی پرداخته و در ادامه پتانسیل‌های تکنولوژی‌های بومی مورد بررسی قرار گرفته و تأثیر آن بر فضا بررسی می‌گردد. این مقاله سعی دارد با شناخت پتانسیل‌‌های معماری بومی که در تکنولوژی‌های بومی نهفته، به ارائه راهکارهایی جهت طراحی فضایی با کیفیت و هویت ایرانی دست یابد. در پایان، در این مقاله به این نتیجه می‌رسیم که تکنولوژی یکی از عناصر اصلی کیفیت دهی در طراحی مسکن ایرانی است و باید به روشهایی که در این مقاله به اجمال ذکر می‌شود، توجه گردد.