نقش تعاملی رویدادهای استرس‌زای زندگی، حساسیت به تقویت و صفات شخصیت در پیش‌بینی شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک وضعیت عصبی مزمن است که مشخصه­ی اصلی آن تخریب غلاف میلین در سیستم اعصاب مرکزی است. مطالعه حاضر باهدف بررسی نقش تعاملی رویدادهای استرس­زای زندگی، حساسیت به تقویت و صفات شخصیت در پیش­بینی شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS) انجام گرفت. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگی و جامعه آماری متشکل از کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهرستان شیراز در نیمه اول سال 94 بود که 162 بیمار به شیوه نمونه­گیری هدفمند در این پژوهش شرکت داشته­اند. پرسشنامه­های پنج عاملی شخصیت، پنج عاملی جکسون، مقیاس رویدادهای استرس­زای زندگی و مقیاس حالت ناتوانی گسترده (EDSS) به‌عنوان ابزار مورد استفاده قرار گرفت. به‌منظور تحلیل داده­ها از روش آماری توصیفی و استنباطی استفاده ‌شد. داده­ها در تحلیل­های آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی موردبررسی قرار گرفت. نتایج: یافته‌ها نشان داد رویدادهای استرس­زای زندگی (001/0>, p41/0 = β)، سیستم بازداری رفتاری (05/0>, p26/0 = β) و شاخص روان­رنجورخویی (05/0>, p92/0 = β) به­طور معناداری توانست واریانس نمره­های شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس را پیش‌بینی کند. نتیجه‌گیری: رویدادهای استرس‌زای زندگی، سیستم بازداری رفتاری و روان­رنجوری­خویی با شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس رابطه معناداری نشان داد؛ بنابراین به نظر می‌رسد تعامل صفات شخصیت و شرایط محیطی ازجمله نشانگرهای تأثیرگذار در شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس باشد و این امر تلویحاً اشاره دارد به اینکه ویژگی‌های شخصیتی افراد در روند این بیماری نقش بسزایی ایفا می‌کنند.