نقش بازداری پاسخ در پیش‌بینی علائم اختلالات رفتاری در کودکان کم‌توان ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدائی باواسطه گری سبک‌های فرزند پروری

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش بازداری پاسخ در پیش‌بینی علائم اختلالات رفتاری کودکان کم‌توان ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدائی باواسطه گری سبک‌های فرزند پروری بود. روش: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. در این پژوهش 150 دانش‌آموز کم‌توان ذهنی آموزش پذیر با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند از مدارس تبریز انتخاب شدند. سپس، پرسشنامه‌های سیاهه رفتاری کودک (CBCL) و سبک‌های فرزند پروری بامیرند توسط والدین تکمیل گردید و آزمون نوروسایکولوژیک ریسک‌پذیری برو-نرو-برو به‌صورت کامپیوتری توسط آزمودنی‌ها انجام شد. همچنین دادهای گرداوری شده با روش مدل‌سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی (PLS) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد بین بازداری پاسخ با علائم اختلالات رفتاری و همچنین بین سبک فرزند پروری مقتدرانه با علائم اختلالات رفتاری رابطه منفی و معنادار وجود دارد (001/0P<). همچنین نتایج نشان داد که اکثر والدین دارای سبک فرزند پروری مقتدرانه (1/79%) بودند. علاوه بر این نتایج معادلات ساختاری PLS نشان که بازداری پاسخ و سبک فرزند پروری مقتدرانه توانایی پیش‌بینی علائم اختلالات رفتاری را دارند (001/0 P<). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه از نقش بازداری پاسخ و سبک فرزند پروری مقتدرانه در علائم اختلالات رفتاری کودکان کم‌توان ذهنی آموزش پذیر حکایت دارد. واژهای کلیدی: بازداری پاسخ، اختلالات رفتاری، کم‌توان ذهنی، سبک‌های فرزند پروری