نظریۀ مطابقت کتاب تکوین و تدوین در دیدگاه علامه جوادی آملی (مبتنی بر تحلیل فلسفی ـ تفسیری اوصاف قرآن در قرآن)

نظریۀ تطابق کتاب تکوین و تدوین، نظریۀ ریشه‏داری در تاریخ فلسفه و عرفان اسلامی است. این نظریۀ بنیادین، نتایج کاربردی مهمی ازجمله تعیین قلمرو معارف قرآن در فلسفۀ دین دارد. در این مقاله، پس از بررسی مفاهیم بنیادین این نظریه، ارکان تحقق کتاب، نظیر علت فاعلی (کاتب) ، علت غایی (هدف کتابت) ، ابزار کتابت (قلم) و جایگاه ظهور مکتوبات (لوح) را در تطابق کتاب تکوین با تدوین، واکاوی خواهیم کرد. سپس با تحلیل معنای وجوه مطابقت و نظریۀ علامه، نشان می‏دهیم منظور از مطابقت، مطابقت ازجمیعِ‏جهات (مساوقت و عینیت) یا مطابقت از برخی وجوه، نظیر مماثلت، مجانست، مشابهت و ...) نیست. همچنین مطابقت مصادیق آیات کلمات تکوینی و تدوینی را نمی‏توان با رویکرد تساوی، عام و خاص مطلق و عام و خاص من‏وجه بازخوانی کرد. علامه جوادی آملی وجوه مطابقت این دو کتاب را به‏نحو اتحاد حقیقت و رقیقت، اتحاد ظلی بر مبنای تشکیک و همچنین به‏صورت اجمال و تفصیل تبیین می‏کنند. ایشان برخی از شاخص‏های مشترک این‏دو کتاب را هماهنگی آن‏ها در احسن بودن نظام، اشتمال بر ظهر و بطن، بی‏انتهایی کلمات، وصف جمال و جلال و ... می‏دانند.